Інтэрв’ю KAI з дзяржсакратаром Апостальскай Сталіцы кардыналам П’етро Паралінам

2 лютага — Дзень кансэкраванага жыцця. Яго ўстанавіў у 1997 годзе Ян Павел ІІ. Кансэкраваныя асобы аднаўляюць у гэты дзень свае манаскія абяцанні. 

Размова з айцом марыянінам Міхаілам Цвячкоўскім, старшынёй  аб’яднання вышэйшых настаяцеляў, дэлегатаў і прадстаўнікоў мужчынскіх і жаночых Манаскіх Інстытутаў і Таварыстваў Апостальскага Жыцця ў Беларусі.

У першую нядзелю кастрычніка ў віцеб­скай парафіі Святога Духа адбылася Імша ў інтэнцыі настаўнікаў, прымеркаваная да прафесійнага свята педагогаў. Адна з такіх педагогаў — Анэля Зайцава, парафіянка гэтай жа парафіі, актыўная ўдзельніца каталіцкага жыцця ў горадзе. Філолаг паводле адукацыі, яна шмат гадоў займаецца навучаннем дзяцей і моладзі польскай мове. Пра карані яе асабістага захаплення моваю суседняга народа, пра поспехі выхаванцаў Анэлі Зыгмунтаўны ў навучанні — наша размова. 

Каталіцкая сямейная пара з Віцебска Іна Станская і Анатоль Асіпенка адносяцца да ліку тых людзей, якія прыйшлі да веры на хвалі адраджэння рэлігійнага жыцця ў Беларусі на мяжы мінулага і цяперашняга стагоддзяў. Прыйшлі не выпадкова, а ў выніку мэтанакіраваных пошукаў, з цвёрдым усведамленнем таго, што ў жыцці кожнага чалавека павінна быць нешта, што робіць яго і больш поўным, і больш насычаным, і больш крэатыўным. Медыкі паводле адукацыі (Анатоль — спецыяліст інтэрвенцыйных малаінвазіўных метадаў дыягностыкі лекавання, Іна — правізар), сужэнцы супалі не толькі ў плане прафесійнай прыналежнасці, але і ў поглядах на ролю хрысціянскіх каштоўнасцяў у жыцці як  асобнага чалавека, так і  сям’і, грамадства, краіны. Пра гэта — наша размова пасля нядзельнай  святой Імшы ў парафіі Езуса Міласэрнага, якую Іна і Анатоль называюць не іначай, як другім домам.  

Дзве знамянальныя даты свайго жыцця адзначыў гэтым летам  дапаможны біскуп Пінскай дыяцэзіі Яго Эксцэленцыя Казімір Велікаселец — 30 гадоў святарства (3 чэрвеня) і 15 гадоў біскупскай сакры (24 чэрвеня). Коратка пра біскупа Казіміра можна сказаць так: чалавек малітвы і пакоры, чалавек ціхай мудрасці і інтэлігентнасці, чалавек, які захапляе сваёю чуласцю і спагадлівым стаўленнем да людзей. А каб больш даведацца пра гэтага чалавека, святара і біскупа, наш карэспандэнт сустрэлася з Яго Эксцэленцыяй Казімірам Велікасельцам.

На плошчы Льва Сапегі ў Слоніме ўзвышаецца фарны касцёл святога Андрэя — помнік архітэктуры барока ХVIII cтагоддзя. Святыня здзіўляе пластыкаю фасада, багаццем скульп­турна-дэкаратыўнай апрацоўкі. Асноўны дэкор сканцэнтраваны на галоўным фасадзе — глыбокія нішы, слаістыя пілястры, фігурны франтон. Дзве вежы, пастаўленыя пад вуглом да фасада, узмацняюць яго пластычную пабудову. Скульптурнае ўбранне інтэр’ера мае рысы мастацтва ракако. У архітэктурны комплекс уваходзяць таксама брама і кляштарныя карпусы. Касцёл святога Андрэя з’яўляецца сёння своеасаблівай брамай старажытнага горада над Шчарай, хаця лёс касцёла складваўся па-рознаму. Найбольш нягодаў яму прынесла другая палова ХХ стагоддзя. 

Дзякуючы былому настаяцелю касцёла святога Андрэя дэкану Вітальду Жыльветру ў 1990-я гады помнік барока ў Слоніме ўдалося выратаваць і аднавіць. З 28 гадоў свайго святарства айцец Вітальд 22 гады аддаў Слоніму. Пад яго непасрэдным кіраўніцтвам быў адрамантаваны касцёл святога Андрэя, пабудаваны ў 1775 годзе. Дзякуючы айцу Вітальду ў касцёле заўсёды гучала беларуская мова. Ён пасадзейнічаў вяртанню вернікам іконы Жыровіцкай Багародзіцы, якая была падрыхтаваная да каранацыі ў 1730 годзе.

Цяпер айцец Вітальд Жыльветра служыць у касцёле святога Казіміра ў Ліпнішках Іўеў­скага раёна, але часта наведвае Слонім. У адну з такіх паездак у Слонім я сустрэўся ў айцом Вітальдам і задаў яму некалькі пытанняў.

Мы задалі гэтае пытанне маладым хрысціянам. Цяпер самы час задумацца над ім для ўсіх вернікаў, якія ўваходзяць у гэты, напэўна, найбольш складаны перыяд года, што патрабуе асаблівай засяроджанасці, малітоўнасці, можа, нават падвядзення пэўных вынікаў свайго жыцця за мінулы час. Для многіх гэта час асаблівых выпрабаванняў: і цялесных, і духоўных, магчымасць паглядзець на сябе з боку, ацаніць уласную вытрымку і сілу духу. Але, што самае галоўнае — час асаблівага набліжэння да Хрыста, суперажывання Яго пакутам, без чаго немагчыма раздзяліць з Ім уваскрасенне.

З інтэрв’ю з Яго Эмінэнцыяй кардыналам Казімірам Свёнткам 

(часопіс «Ave Maria», № 4, 2004 год)

Вёска Солы — адно з нямногіх месцаў у Беларусі, дзе падчас ваяўнічага атэізму касцёл ніколі не зачыняўся. Вёска даволі вялікая і знаходзіцца ў неверагодна прыгожым месцы недалёка ад Смаргоні.

Паспрабуем паглядзець на гісторыю і жыццё парафіі праз лёсы некаторых парафіянаў. Сёння наша размова — з Раманам Мар’янавічам Лісоўскім, ваенным у адстаўцы, які цяпер працуе вартаўніком у мясцовай школе.

Ксёндз Ежы Вільк SCJ, выпускнік місійнай семінарыі Ордэну Сэрца Езуса ў Стадніках, што паблізу Кракава, працуе ў Беларусі з 2000 года. Выконваў душпастырскую паслугу ў Баранавічах, Паставах, Дунілавічах, Пеліканах. У 2008 годзе пастановаю біскупа Віцебскай дыяцэзіі Уладзіслава Бліна быў прызначаны пробашчам парафіі Маці Божай Нястомнай Дапамогі ў Віцебску. Пра парафіяльныя справы і клопаты новаўтворанай парафіяльнай супольнасці, пра тое, чым жыве святар у няпросты час яе станаўлення, — наша размова.