Гадзіна ночы, а я ўсё яшчэ не магу заснуць. За вакном сваё жыццё, а на паўметра вышэй за маю столь — сваё. Крык п’янага мужыка, грукат, лямант п’янай жанчыны, істэрычны, поўны страху плач іх дзіцяці, зноў грукат, і плач на момант заціхае…
Мая «Майстэрня» — гэта нагода больш глыбока ўразіцца прыгажосцю святой Літургіі, гэта сапраўдная школа, дзе вучышся не толькі спяваць і граць, але шанаваць і цаніць кожнага з асабістым і непаўторным дарам яго асобы.
Разважаючы над першаю запаведдзю Дэкалога, я вяртаюся думкамі ў сваё сектанцкае, мармонскае мінулае. Не, я зусім не лічыў сябе ідалапаклоннікам, я лічыў, што веру ў Святую Тройцу і ўсё ж... я ім быў. Гэта была замаскаваная форма ідалапаклонства.
Мяне завуць Людміла. Па бацьку я Данілаўна, хаця да вайны, калі мой бацька быў хлопчыкам і хадзіў у польскую школу, яго імя пісалася «Даніэль». Мой родны горад — Маладзечна...
Вядома, што няма для маці большага гора, чым хаваць сваё дзіця, у якім бы ўзросце яно ні было. І немагчыма нават уявіць, які боль церпіць маці, калі яе дзіця, яе сын, загінуў ад рукі ўласнай жонкі. Як перажыць, як прабачыць і як далей з гэтым ісці па жыцці? Пра ўсё гэта сённяшні наш аповед.
«Як бы цяжка ў жыцці ні было, я заўсёды памятаю словы мудрых людзей пра тое, што Бог не дапускае крыжа, які б пераўзыходзіў сілы чалавека». Чытайце сведчанні людзей, якія захацелі падзяліцца тым, як яны пераносяць свае хваробы і пакуты
Знайдзіце час для заняткаў вашаю любімаю справаю!
Я — актыўны карыстальнік інтэрнэту з 2003 года, адзін з першых карыстальнікаў сацыяльнай сеткі «Вконтакте»
Гадзіна ночы, а я ўсё яшчэ не магу заснуць. За вакном сваё жыццё, а на паўметра вышэй за маю столь — сваё. Крык п’янага мужыка, грукат, лямант п’янай жанчыны, істэрычны, поўны страху плач іх дзіцяці, зноў грукат, і плач на момант заціхае…
Мая «Майстэрня» — гэта нагода больш глыбока ўразіцца прыгажосцю святой Літургіі, гэта сапраўдная школа, дзе вучышся не толькі спяваць і граць, але шанаваць і цаніць кожнага з асабістым і непаўторным дарам яго асобы.
Пра «мовы любові» паводле Гэры Чэпмана
Разважаючы над першаю запаведдзю Дэкалога, я вяртаюся думкамі ў сваё сектанцкае, мармонскае мінулае. Не, я зусім не лічыў сябе ідалапаклоннікам, я лічыў, што веру ў Святую Тройцу і ўсё ж... я ім быў. Гэта была замаскаваная форма ідалапаклонства.
Мяне завуць Людміла. Па бацьку я Данілаўна, хаця да вайны, калі мой бацька быў хлопчыкам і хадзіў у польскую школу, яго імя пісалася «Даніэль». Мой родны горад — Маладзечна...
Вядома, што няма для маці большага гора, чым хаваць сваё дзіця, у якім бы ўзросце яно ні было. І немагчыма нават уявіць, які боль церпіць маці, калі яе дзіця, яе сын, загінуў ад рукі ўласнай жонкі. Як перажыць, як прабачыць і як далей з гэтым ісці па жыцці? Пра ўсё гэта сённяшні наш аповед.
«Як бы цяжка ў жыцці ні было, я заўсёды памятаю словы мудрых людзей пра тое, што Бог не дапускае крыжа, 
Cваім сведчаннем дзеліцца Тэрэза Шарафановіч з Наваполацка.