Валанцёры супольнасці «Chemin Neuf» у Францыі, беларусы Дзяніс і Аліна, дзеляцца сваім досведам перажывання часу, які яны аддалі Богу.

«Я хачу зрабіць сведчанне пра дабрыню, любоў і міласэрнасць, якую Пан Бог праявіў у маім жыцці і ў жыцці дарагога для мяне чалавека – маёй мамы», – сведчанне Вольгі Румянцавай з Гродна.

  «Для таго, каб дапамагаць бліжняму, неабавязкова мець медыцынскую адукацыю. Найважней, відаць, проста мець добрае сэрца, якое не баіцца страціць уласны камфорт».

Ці ўмееце вы прабачаць? Ці ёсць людзі, якім вы нешта не прабачылі? Ці ёсць штосьці, чаго вы не прабачылі самім сабе? З такімі пытаннямі я звярнулася да людзей рознага ўзросту і заняткаў — праваслаўных і католікаў.

Да кожнага чалавека Дух Святы прыходзіць індывідуальна, непаўторна. Ён не дзейнічае выключна харызматычна, ён робіць гэта спакойна і незаўважна...

Калі заканчваецца нейкі перыяд, як цяпер заканчваецца Год Міласэрнасці ў Касцёле, можна падвесці вынікі перажывання гэтага часу...

Галоўнае права, якое нам дадзена Богам, — любіць. І гэты прывілей не дае нам права асуджаць.

У інтэрнэтавай прасторы раз-пораз з’яўляюцца артыкулы на тэму праблемаў у малітве. Сымяён М. Жысько дзеліцца з намі сваім духоўным вопытам.

Яны кажуць, што ўсе іх дасягненні — гэта вынік дзейнасці Езуса ў іх, адначасова самі атрымліваюць асалоду ад таго, чым займаюцца, кіруюцца ж яны словамі: усё, што ты можаш зрабіць, рабі...

Пісьменнік Сяргей Аверынцаў у сваім артыкуле запрашае задумацца аб важнейшых рэальнасцях чалавечага жыцця, аб благаславёнай цяжкасці сям’і, дзе «двое адна плоць», аб сувязі перажывання вопыту сямейнага жыцця з верай у Бога.