Якім ён быў для нас, гэты год, чые дні цяпер імкліва сыхо­дзяць, адплываюць, каб ніколі не вярнуцца? Для большасці быў ён трывожны, пазначаны ўкраінскім Майданам. Многія з нас, уключаючы камп’ютар, перш-наперш прагнулі прагледзець навіны з Украіны. У каго не заходзілася болем сэрца, калі мы зноў і зноў разумелі, што зменаў да лепшага пакуль няма? Як напісаў наш паэт Міхась Скобла пра лета 2014 года:

Ня хмеліць чарка, нясмачніцца скварка, 

Ня лезе мне ў горла ні хрэн, ні кмен. 

У п’есе жыцьця — курсівам — р э м а р к а: 

На ўкраінскім фронце без перамен.

Чакалі, цярпліва чакаем, молімся за перамены да лепшага для нашых братоў украінцаў...

Напрыканцы кожнага года мы азіраемся назад ды разважаем над тым, што прынёс нам мінулы год, чым запамятаецца, якія радасці былі ў ім, якія няўдачы. Для верніка ж заўсёды актуальным застаецца ўменне бачыць дзеянне Божае ў ягоным жыцці. Ды яшчэ важна аналізаваць, ці ўмеў ты сам супрацоўнічаць з Божай ласкай, чыю прагнуў выконваць волю: сваю альбо Божую?

Кожнае дзіця мае пэўныя слабасці і комплексы. Акрамя таго, колькі яшчэ духоўных сінякоў і ранаў нашыя дзеці атрымаюць на сваім жыццёвым шляху! Адзін са спосабаў, якім мы можам дапамагчы нашым дзецям прайсці праз усе цяжкасці, — гэта маліцца над імі кожны вечар.

Праўда пра чатыры апошнія рэчы мае магутны і збавенны ўплыў на чалавечыя сэрцы, бо Дух Святы запэўнівае нас, што ніколі не саграшыць той, хто сур’ёзна над імі задумваецца. І сапраўды, хіба можа прывязацца да зямных дабротаў той, хто памятае, што ў хуткім часе яго не будзе на свеце, што пачынаючы ад Адама і да гэтага часу ніхто нічога не ўзяў з сабою ў магілу і што так будзе да сканчэння вякоў?

(урыўкі з кнігі Хосэмарыя Эскрывы «Гэта Хрыстус праходзіць побач»)

«Ён — Валадар і горача прагне валадарыць у нашых сэрцах, у сэрцах Божых дзяцей. Але не будзем уяўляць Яго ўладу такою, якою ёсць улада людзей; Хрыстус не дамінуе, не жадае навязваць сваю волю, бо Ён “не для таго прыйшоў, каб Яму служылі, але каб служыць” (Мц 20, 28).

На пытанні Ірыны Жарнасек адказвае адміністратар парафіі Найсвяцейшага Сэрца Езуса з г. п. Падсвілле, што на Глыбоччыне, ксёндз Андрэй Кулік.
«...Споведзь — гэта <...> праца чалавека над сабою, над злом, якое ёсць у кожным з нас. Кожны вернік, а таксама і святар, мае абавязак духоўнага развіцця і паглыблення веры. Споведзь жа, безумоўна, спрыяе нам у гэтым».

Гэткі ўжо ёсць чалавек: ён баіцца болю, цярпенняў, звязаных з ім, баіцца хваробаў і ўсяго, што можа прынесці боль. Мы абараняемся ад таго, што можа прычыніць нам непрыемнасць. Часта мы баімся не толькі ўласнага, але і болю іншых людзей. Чаму? Ці толькі таму, што шчыра спачуваем тым, каго напаткала выпрабаванне?

Вось ужо 17 гадоў на Беларусі дзейнічае апостальскі рух свецкіх людзей «Легіён Марыі». Адна з галоўных задачаў легіянераў — сведчанне пра Божую міласэрнасць, распаўсюджванне абразкоў Езуса Міласэрнага і малітвы «Вяночак да Божай Міласэрнасці». У асноўным людзі з удзячнасцю бяруць абразкі Езуса Міласэрнага і абяцаюць маліцца. Час ад часу Пан Бог дае магчымасць убачыць Яго ласкі, якія сплываюць праз абраз Езуса Міласэрнага і Вяночак да Божай Міласэрнасці. Пра некаторыя з іх і хочацца сёння расказаць.

«Вінаграднік» — так называюцца гэтыя малітоўныя сустрэчы ў аршанскай парафіі святога Юзафа. У іх удзельнічаюць вернікі не толькі з Оршы, але і з Віцебска, Полацка, Наваполацка, з Жодзіна, Мінска, Крупак... Ім усім тут не цесна. Як тлумачыць ініцыятар і арганізатар гэтых сустрэчаў айцец марыянін Аляксандр Жарнасек, на тое ён і вінаграднік, каб у ім было месца для ўсіх. Для тых, хто садзіць вінаград, палівае яго, даглядае, абразае.

«Добры дзень, паважаная рэдакцыя часопіса «Ave Maria». Вельмі ўдзячная вам за вашу працу і цудоўнае выданне, на старонках якога я заўсёды знаходжу шмат матэрыялаў для духоўных разважанняў. Кожны раз з вялікаю цікавасцю чакаю выхаду новага нумара часопіса і некаторыя артыкулы перачытваю па некалькі разоў. Мяне завуць Вольга. Можа быць, мой жыццёвы шлях дапаможа людзям, якія шукаюць Бога, хутчэй стаць на шлях навяртання».