Піша Дзяніс Сухавараў

Пра «мовы любові» паводле Гэры Чэпмана

Споведзь.

Рубрыку вядзе Айцец Аркадзь Куляха OCD. 

«Лепш самой усё ўбачыць і перажыць», — так я падумала, калі вырашыла з’ездзіць у госці ў неакатэхуменальную супольнасць у Маладзечне, якая існуе тут ужо больш за 10 гадоў.

«Бог зацікаўлены ў тым, каб мы не толькі добра, сумленна працавалі, але і адпачывалі. Нам жа трэба навучыцца ва ўсім раіцца з Ім, пазнаваць Яго жаданні, планы для нас».

Занядбанне адпачынку ў святочны дзень — гэта непаслухмянасць Богу і Касцёлу, адным словам — грэх. З другога боку, трэба пазбягаць крайнасцяў.

Разважаючы над першаю запаведдзю Дэкалога, я вяртаюся думкамі ў сваё сектанцкае, мармонскае мінулае. Не, я зусім не лічыў сябе ідалапаклоннікам, я лічыў, што веру ў Святую Тройцу і ўсё ж... я ім быў. Гэта была замаскаваная форма ідалапаклонства.

Да таго часу, пакуль чалавек быў паслухмяны Богу, ён не павінен быў ні паміраць, ні пакутаваць. Пасля першароднага граху чалавечая прырода была аддадзеная цярпенням і пакутам, і таму ніхто не можа іх пазбегнуць.

Як паказвае жыццё, вельмі шмат у рэалізацыі пакліканняў залежыць ад таго, як рэагуюць на іх нашы бліжнія...

Шматлікія святыя, філосафы і мысліцелі разважаюць на тэму пакутаў, іх сэнсу, паходжання. Прапануем вам, дарагія чытачы, думкі пісьменніка Клайва Стэйплза Льюіса