Дваццаць сёмая звычайная нядзеля, год В (7.10.2012)
Чытанні: Быц 2, 18–24; Пс 128 (127), 1–2. 3. 4–5. 6; Гбр 2, 9–11;
Евангелле паводле святога Марка 10, 2–16
Сёння мы чуем словы Езуса: «Хто не прыме Валадарства Божага, як дзіця, той не ўвойдзе ў яго».
Што гэта значыць: прыняць Божае Валадарства, як дзіця? Магчыма, гэта значыць проста прыняць яго як дар. Але толькі здаецца, што прыняць вялікі дар у радасці і са шчырым сэрцам — лёгка. Калі мы атрымліваем ад кагосьці такі дар, могуць узнікнуць прынамсі тры розныя стаўленні да яго.
Мы можам сказаць сабе, што сапраўды заслугоўваем гэтага дару, і тады гэта не дар, а проста ўзнагароджанне. Хто ведае, можа, нам належала і атрымаць больш.
Можа быць і іншае стаўленне. Мы думаем: гэты чалавек зрабіў мне падарунак, бо лічыць, што я сам не магу справіцца, што мне патрэбная яго дапамога. Тады дар можа нас прынізіць і мы будзем адчуваць патрэбу аддзячыць за яго. Калі мы гэтага не зробім, можа ўзнікнуць адчуванне, што мы стаім на ніжэйшай ступені і не кантралюем сітуацыі.
Часам мы ставімся да дару цынічна: «Калі нехта дурны дае, то трэба браць». Мы вырашаем, што проста добра выкарыстоўваем сітуацыю, маем адчуванне кантролю, усведамленне, што даем сабе рады ў гэтым жыцці. Мы можам разлічваць на свае сілы і спрыт, не залежаць ад нечай добрай волі. Парадаксальна: нават атрымліваючы, мы хочам быць тымі, хто кантралюе сітуацыю.
Езус заклікае нас сёння да таго, каб мы проста прынялі дар Божага Валадарства з усведамленнем таго, што мы яго не заслужылі, але і без пачуцця прыніжанасці, з разуменнем, што мы не пануем над сітуацыяй, але і не адчуваем страху. Бог проста хоча нас збавіць, адарыць шчасцем, бо любіць нас. Мы не заслужылі Яго любові, але любоў наогул не трэба заслугоўваць. Ён любіць нас, бо любіць.
Айцец Крыштаф Коц’ян ОР
