№ 12 (189) 2010

Папа Бэнэдыкт ХVІ
Знакам Бога з’яўляецца дзіця

Падзеі
Папа Бэнэдыкт XVI у Іспаніі

Хосэмарыя Эскрыва
Сябры Божыя

Ірына Жарнасек
Як свечка на алтары

Ірэна Задарожная
Што ў імені тваім?

Школа малітвы
Ірына Жарнасек
Каб навучыцца маліцца, трэба маліцца...

Алена Казлова
Самавыхаванне як спосаб інтэграцыі ў свет каштоўнасцяў

Таццяна Маліноўская
Усмешка праз дзесяцігоддзі

Моладзевы квартал
Ілья Лапато
Каб кожнаму ненароджанаму дазволiлi нарадзiцца

Тарас Шчыры
З Аўстрыі з любоўю

Юлія Шэдзько
Рэальная казка на Божае Нараджэнне

Старонка псіхолага
Наталля Пан
Кантроль або надзея?

Парафіяне
Данута з Гародні
Жанна Заблоцкая і яе сям’я

Галіна Калевіч
Шчасце жыць у Будславе

Ірына Жарнасек
Урок любові і прабачэння

Франц Сіўко
Дзякуючы Божай апецы

Лекі з Божай аптэкі
А. Лукашэвіч
Лекавыя ўласцівасці капусты

Агляд пошты                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                         

27.02.2010 | № 12 (189) 2010
Парафіянка віцебскай парафіі Святога Духа Галіна Дзмітрыева свой прыход у касцёл лічыць лагічным працягам усяго папярэдняга драматычнага, поўнага нястачы і стратаў жыцця. Калі слухаеш Галіну Рыгораўну, ні на хвіліну не пакідае думка пра тое, які часам бязлітасны лёс да чалавека і як шмат закладзена ў нас сілаў супрацьстаяць самым цяжкім выпрабаванням, выжыць. Выжыць дзякуючы Богу і тым добрым людзям, якіх Ён нам пасылае на нашым шляху. Галіна Рыгораўна – з сям’і лю­дзей праваслаўных. Калі і быў, кажа яна, сярод продкаў хто з католікаў, то цяпер гэта наўрад ці высветліш. Ды і ці патрэбна яно, тое высвятленне? Лёс трывала звязаны з вераю каталіцкай — раз і назаўсёды. Нават у тым, што пасялілася жанчына па пераездзе амаль 10 гадоў таму з Санкт-Пецярбурга ў Віцебск побач з будынкам касцёла, бачыцца ёй пэўны знак — знак Божай міласэрнасці. Пра ўсё гэта – наша размова. 

Мы вельмі радыя
бачыць вас на сайце
часопіса «Ave Maria».
Гэта плён працы
неабыякавых людзей,
якія з радасцю ствараюць
гэты часопіс для вас.

Падпіска
Ахвяраванні

Сайт часопіса „Ave Maria“ Мінска-Магілёўскай архідыяцэзіі Рыма-каталіцкага Касцёла ў Беларусі

Часопіс існуе дзякуючы вашым ахвяраванням. Сёння мы просім вашай дапамогі — нават невялікая сума падтрымае нас.

Падрабязней