Яго жывы голас
20.04.2014|№ 3 (228) 2014

З інтэрв’ю з Яго Эмінэнцыяй кардыналам Казімірам Свёнткам 

(часопіс «Ave Maria», № 4, 2004 год)

— Размаўляем з Эмінэнцыяй у часе Вялікага посту. Менавіта ў гэты час хрысціяне найбольш разважаюць пра збаўчую ахвяру Хрыста, пра сэнс цярпення, смерці і ўваскрaсення. У сувязі з гэтым згадваюцца словы св. Максімільяна Кольбэ пра тое, што для «кампенсацыі за людскія грахі не трэба было, каб Пан Езус памёр на крыжы, хапіла б для таго адной кроплі Яго Крыві, адной слязы. Але Ён не толькі хацеў нас адкупіць, але хацеў паказаць бязмеж­насць свае любові». Як Эмінэнцыя думае, чаму чалавек заўсёды быў такі абыякавы да гэтай «бязмежнасці» Божай любові? Можна нават сказаць, што гэтая любоў незапатрабаваная светам...

— Думаю, што гэта бязмежнасць любові Пана Езуса, увогуле Божая любоў проста несуразмерная з магчымасцямі людской любові. Людская любоў, як і людское ўспрыманне любові, на жаль, абмежаваныя. Нельга ставіць на адзін узровень людскую любоў да Бога і любоў Бога да чалавека, бо чалавек — гэта толькі стварэнне, а Бог — Творца. Менавіта дзеля гэтай любові да чалавека Хрыстус аддаў жыццё да апошняй кроплі крыві. А яшчэ, напэўна, і дзеля таго, каб хоць трохі павялічыць магчымасці нашай любові, каб узрушыць нашыя зацвярдзелыя сэрцы, каб адкрыць іх на гэтую незвычайную ласку.

Для мяне паняцце Божай любові — неспасцігальны, бязмежны акіян святла, без якога гэты свет даўно ўжо згінуў бы ў цемры.

— Вядома, што на святарскім шляху Эмінэнцыі было больш церняў, чым ружаў. Што найчасцей дапамагала прайсці праз гэтыя церні?

— Чаму Вы лічыце, што гэта былі церні? Гэта былі ружы...

— ?!

— Так, так! Толькі ружы бываюць рознага колеру — белыя, жоўтыя і, зразумела, чырвоныя. Але ўсё роўна гэта ружы!

— А камера смяротнікаў? А 10 гадоў ГУЛАГу?

— Я не разумею такога ўспрымання, такога размежавання паняццяў. Для мяне неістотна, дзе выконваць свае абавязкі і Божую волю: ці ў камеры смерці, чакаючы выраку, ці, скажам, прымаючы з рук Папы знак кардынальскай годнасці...

І ў адным, і ў другім выпадку — адно і тое ж выкананне волі Божай. І там — ружа, і тут. Толькі колер у іх розны... Мяне выво­дзіць з раўнавагі, калі пачынаюць (асабліва ў сувязі з юбілеямі) клеіць ярлыкі: мучанік, герой, абраннік Божы... Ні тое, ні другое, ні трэцяе! 

Я — звыклы, нармальны, смяротны чалавек, які ад пачатку прыняў Божую волю і ўсюды імкнуўся, наколькі ставала сілы, яе выконваць. Увогуле, я лічу, чым хутчэй чалавек пагодзіцца ў сваім жыцці і ў сваім лёсе з воляю Божаю, тым лягчэй і прасцей будзе ўспрымаць усё, што яго ў гэтым лёсе сустрэне, і не будзе нерваваць ні сябе, ні сваё атачэнне. Больш за тое, толькі тады чалавек будзе ў парадку перад Богам і сваім сумленнем, а таму зможа разлічваць таксама на Божую ласку.

— Няўжо ніколі Эмінэнцыя не наракаў на лёс, ці, як той старазапаветны Ёў, ніколі не спрабаваў дыскутаваць з Панам Богам, не спрабаваў высвятляць: за што мне гэта і навошта?

— Можа, Пан Бог выбраў мяне такога, але мне нават не прыходзіла ў галаву наракаць на лёс, а тым больш на Пана Бога. Зрэшты, я ніколі да канца не разумеў пазіцыі Ёва... Возьмем, напрыклад, той крытычны момант, калі я сядзеў у камеры смяротнікаў у Брэсце. Памятаю кожную хвіліну... Не было там такіх думак: «Божа, за што мне гэта?» Было іншае: «Пане Божа, дай мне сілы, дадай мне моцы». Я лічыў, што такі, відавочна, Божы Провід. Дарэчы, мне заўсёды дапамагаў жыць і панаваць над сітуацыяй поўны давер Божаму Провіду...

 

Мы вельмі радыя
бачыць вас на сайце
часопіса «Ave Maria».
Гэта плён працы
неабыякавых людзей,
якія з радасцю ствараюць
гэты часопіс для вас.

Падпіска
Ахвяраванні

Сайт часопіса „Ave Maria“ Мінска-Магілёўскай архідыяцэзіі Рыма-каталіцкага Касцёла ў Беларусі

Часопіс існуе дзякуючы вашым ахвяраванням. Сёння мы просім вашай дапамогі — нават невялікая сума падтрымае нас.

Падрабязней