Сяргей БРАНДТ
ДЗIЦЯЧЫЯ АНЁЛЫ
Гараць у полымi бярозавыя дровы,
Ноч вугалькамi ў шыбу б’ ецца.
Ляцяць над хатамi дзiцячыя анёлы,
Нясуць вянкi з пяшчотай нам у сэрца.
З палётам гэтым сцiпла замiраюць
Турботы, сумы дня, стары фальварак.
I хаты з удзячнасцю гасцей вiтаюць,
Якiя так падобныя да белых хмарак.
Малiтва песняй лёгкай узаўецца,
Цудоўна — простыя з пяшчотай словы.
Ноч вугалькамi ў шыбу б’ецца,
Ляцяць над хатамi дзiцячыя анёлы.
ЗIМА ДЭКАРУЕ САМА
На снежным полi — чорныя кусты,
Здзёр вецер вопратку з галiнак.
Цяпер яны стаяць маўклiва,
Там-сям вiсяць счарнелыя лiсты.
Навошта ён зрабiў вось так?
Яны ж цяпер на гэтым белым снезе
Псуюць агляд, у вочы неяк лезуць,
Якое ж тут натхненне — немы жах.
I каб змянiць настрой такi пусты,
Закружыць моўчкi раптам завiруха.
I лёгкiм снегам, як святочным пухам,
Накрые ў полi чорныя кусты.