Сённяшні наш аповед пра Ірыну Фруцкую, чалавека глыбокай веры. Веры  такой, што, нягледзячы на сваю фі­зічную слепату, жанчына стала легіянерам Марыі, каб несці Божае слова тым, хто мае вочы, але не бачыць, і мае вушы, але не чуе. 

Ірына аслепла ў 13 гадоў. Менавіта тады яна захварэла на энцэфаліт і пасля няўдалай аперацыі страціла зрок. У адно імгненне дзяўчынка апынулася ў цемры не толькі фізічнай, але і духоўнай. Дзяўчо-падлетак ніяк не хацела змірыцца з тым, што ўжо ніколі не будзе бачыць. Няўцешна плакала два гады. А потым яе забрала да сябе бабуля Вераніка (маміна мама), вельмі добрая і пабожная жанчына. Яна выгадавала семярых дзяцей і вырашыла астатак свайго жыцця прысвяціць сваёй гаротнай унучцы. Бабуля навучыла Ірыну маліцца, вазіла з сабою ў барунскі касцёл, які знаходзіўся недалёка ад іх вёскі і быў заўсёды адчынены, нават падчас ваяўнічага атэізму.

У 19 гадоў Ірына пачала працаваць. Ёй дадому прывозілі дэталі для электрапрыбораў, і яна іх збірала. Прывозіў ёй гэтую працу хлопец Мікалай, які пазней стаў яе мужам. Менавіта ён угаварыў дзяўчыну паехаць працаваць у Мала­дзечна. Бабуля падтрымала гэтую ідэю. Яна казала ўнучцы: «Я памру, а што ты тут адна будзеш рабіць — сядзець пад плотам з выцягнутай рукою?». Ірына вырашыла паспрабаваць і хутка ўжо працавала на маладзечанскім прадпрыем­стве ад «Таварыства сляпых», дзе ёй далі пакой у інтэрнаце.

На дзіва сабе і іншым, Ірына стала добрай спартсменкай. Займалася лёгкай атлетыкай і лыжамі. Выступаючы на рэспубліканскіх спаборніцтвах, займала прызавыя месцы. 

Ішоў 1982 год. З Мікалаем, дзякуючы якому Ірына апынулася ў Маладзечне, яны былі сябрамі. І вось праз шэсць гадоў ён нечакана прапанаваў ёй выйсці за яго замуж. Мікалай — інвалід другой групы па зроку (слабавідушчы). Маці Ірыны сур’ёзна тады паразмаўляла з ім. Сказала, што гэта вельмі адказны крок з яго боку і яна не хоча, каб яе сляпая дачка стала прычынай яго няшчасця. Мікалай свайго рашэння не змяніў, і ў 1989 годзе яны ажаніліся. У 1994 годзе ў сям’і Фруцкіх нарадзіўся доўгачаканы сын Дзіма.

Шчасце мацярынства — асаблівае шчасце. Ірына вельмі ўдзячная Пану Богу за гэты падарунак і за тое, што даў сілы, мужнасці і вытрымкі супрацьстаяць усяму нядобраму, што суправаджала нараджэн­не гэтага шчасця. Многія тады і шэптам і ўголас казалі: «Навошта ёй гэтыя праблемы?..» Страшна было ад таго, што нават дактары не хацелі яе глядзець, калі была цяжарнай. Памятае, як гінеколаг абразліва сказала: «Я не збіраюся вас тут распранаць і апранаць...». Ірына адказала: «Я сама ўсё гэта раблю, вы толькі пакажыце, дзе знаходзіцца крэсла». Пасля родаў яе паклалі чамусьці ў асобную палату, так што не было нават каму дапамагчы. У калідоры Ірына сустрэла знаёмую жанчыну і папрасіла паказаць, дзе знаходзяцца туалет і душавы пакой. І вось так пастаянна...

Па сваім характары Ірына вельмі далікатны і сціплы чалавек. Стараецца нікому не дакучаць і не навязвацца. Адзіныя, да каго яна не баіцца звяртацца ў любы час і з любымі просьбамі, гэта — Пан Бог і Найсвяцейшая Маці. Яна нават у сне не раз бачыла Маці Божую Барунскую, якая давала ёй парады ў цяжкіх сітуацыях. Так было, напрыклад, тады, калі яна пераехала жыць у Маладзечна. Ірына прывыкла часта бываць з бабуляй у касцёле, а ў Маладзечне ў той час касцёла не было. Маці Божая суцешыла яе тады ў сне, сказаўшы: «Пацярпі яшчэ 7 гадоў — і будзе касцёл». Пакуль кас­цёл пабудавалі, падрос сын Дзіма. Менавіта ён і пачаў ва­дзіць маму ў святыню. З часам падлетку хацелася застацца з моладдзю ў касцёле пасля святой Імшы, аднак трэба было весці маці дадому. Ірына перажывала, што яна для сына толькі абуза. Аднойчы,  плачучы, яна спытала Маці Божую ў малітве, што ёй рабіць. У сне зноў убачыла Багародзіцу, якая сказала: «Не перажывай, Я табе дапамагу». Хутка Ірына пазнаёмілася ў касцёле з пані Рэгінай, якая прапанавала вадзіць яе ў касцёл.

Дзіма ж неўзабаве ўступіў у моладзевую групу Легіёна Марыі. Ірына таксама зацікавілася гэтым рухам, аднак разумела, што будзе дадатковая праблема з суправаджэннем яе яшчэ і на сход, а потым на апостальскую працу. Яна  малілася і чакала спаўнення Божай волі.

Штогод Легіён Марыі адзначае ўрачыстае свята Acies, што з лацінскай мовы перакладаецца як  «агляд войска». Кожны легіянер урачыста пацвярджае сваю вернасць Беззаганнай Маці. Разам са сваім сынам на гэта свята ў мінскую архікатэдру прыехала і Ірына. Як і кожны легіянер, яна ўрачыста склала асабістае пасвячэнне: «Я ўся духам Твая, Каралева і Маці мая, і ўсё, што я маю, належыць Табе». Пасля гэтага яна зразумела, што не быць легіянерам ужо не зможа.

— З уступленнем у Легіён Марыі, — гаворыць Ірына, — значна пашырылася кола маіх сяброў. — Я адчула сябе част­кай вялікай сям’і родных па духу людзей. Радасць прыно­сіць і тое, што я адчуваю сябе тут патрэбнай. Шчаслівая ад таго, што магу дапамагчы іншым малітвай, словам і сваім прыкладам.

Вядома, што чалавек, які мае глыбокую, шчырую веру, прагне дзяліцца ёю з іншымі. У Легіёне Марыі ў Ірыны такой магчымасці стала нашмат больш. Раз на тыдзень яна абавязкова ідзе з кімсьці з легіянераў  на апостальскую працу — у бальніцу, парк, іншае люднае месца, дзе патрэбны малітва і слова пра Бога. Легіянеры ўпэўнены, што сведчанне невідушчай жанчыны  не пакідае раўнадушным нават самага ўпартага скептыка і недаверка. 

Трэба сказаць, што маліт­ва Ірыны вельмі моцная, бо ідзе з глыбіні шчырага і вельмі ахвярнага сэрца. Аб гэтым сведчаць і тыя, за каго яна малілася і моліцца. Аб гэтым сведчыць і такі вось факт. Калі ў Мінск прывезлі з Новага Афона каўчэг з дарамі трох каралёў, Ірына прасіла Езуса і Марыю дапамагчы ёй да­брацца да іх, каб ушанаваць. Неўзабаве звоніць ёй адна з легіянерак і запрашае ў гэтую паездку. Стоячы ў чарзе, Ірына чула, што многія імкнуцца прыкласці да святых рэліквій свае залатыя рэчы. Яна тады падумала: лепш сэрцам да іх дакрануцца! Мела ў кішэні два ружанцы і вырашыла, што абавязкова прыкладзе іх да каўчэга і папросіць у Бога, каб даў ласку плённай малітвы за тых, каму гэта патрэбна. Так і зрабіла. І ў той самы момант адчула неверагодны пах. Нейкі час яе ружанцы захоўвалі гэты, па яе словах, водар неба. А цяпер, калі яна моліцца на іх, то заўсёды на пятай таямніцы Святла — «Устанаўленне Эўхарыстыі» — адчувае той незабыўны пах...

Не наракаць на лёс, мужна несці свой крыж — гэта пад сілу вельмі моцнаму духам ча­лавеку. Ірына адна з іх. Яна ніколі нікому не скардзіцца, заўсёды далікатна адыходзіць ад тэмы сваіх праблемаў, са спачуваннем выслухоўвае іншых і заўсёды дапамагае словам і малітвай. У нашай размове яна сказала:

— Я вельмі хацела б хоць на імгненне ўбачыць твары сына і мужа, паглядзець на прыроду... Многія людзі не цэняць тое, што маюць. Усім ім я жа­даю менш наракаць на лёс, а больш радавацца жыццю — яно, сапраўды, прыгожае. 

Галіна Калевіч.

Фота Анжалікі Жалудок.