Калі Бог даў габрэям шабат, Ён дакладна распісаў, як гэты шабат павінен выглядаць. Хрысціяне ж не атрымалі такой інструкцыі для нядзелі. Стандартны беларускі католік кіруецца тут двума правіламі — у нядзелю трэба схадзіць у касцёл і нельга працаваць. На гэтым — усё. Менавіта таму дзень Пана кардынальна не адрозніваецца ад іншых свецкіх выходных. Сёння — некалькі практычных думак, як зрабіць нядзелю рэальным святам уваскрасення.
Нядзеля пачынаецца ў суботу
Да шабата габрэі рыхтуюцца ўсю пятніцу: гатуюць ежу, прыбіраюць дом, робяць неадкладныя справы. Пасля запальвання шабатніх свечак увесь быт застаецца «з тылу». Пачынаецца час, які належыць Богу. Кніга Зыходу жорстка кажа, што той, «хто апаганіць яе [суботу], той хай будзе аддадзены смерці» (гл. Зых 31, 13).
Да чагосьці важнага чалавек заўжды рыхтуецца: думае пра гэту падзею, робіць нейкія крокі. Важна, каб у гэты час нішто не перашкаджала атрымаць ад гэтага моманту асалоду. Дзень Пана — не выключэнне.
Асэнсаваная нядзеля патрабуе падрыхтоўкі, максімальнай разгрузкі ад бытавухі, яснай галавы і спакойнага сэрца. У адной сям’і я сустрэў правіла, што ўсе хатнія справы павінны быць зроблены да 16:00 у суботу. Пасля пачынаецца адпачынак. Вечар павінен быць бесклапотны, каб раніцай у нядзелю ўсе прачнуліся максімальна адпачыўшымі і спакойнымі, каб «заехаць» у нядзелю без лішняга «багажу».
Малітва не толькі ў святыні
Папярэднія пакаленні католікаў захавалі сезонныя хатнія малітвы: маёвае набажэнства і Ружанец у кастрычніку. Аднак традыцыі прынамсі нядзельнай малітвы дома як такой не існуе. Цяжка ўявіць, каб каталіцкія сем’і ў нядзелю сядалі і чыталі Біблію, абмяркоўвалі мінулы тыдзень і прасілі ў Бога благаслаўлення на чарговы.
Роберт Фрыдрых, вядомы польскі спявак, расказваў, што кожную нядзелю ён апранае белую кашулю і яны з дзецьмі спяваюць псальмы. Старэйшыя супраціўляюцца, малодшыя не разумеюць. «Тата, каб ты ведаў што мы часам выраблялі на гэтых малітвах», — з усмешкай распавядае яго дачка, у якой сёння ўжо некалькі дзяцей. Аднак гады ідуць і гэты ўспамін супольнай малітвы застаецца ў дзецях назаўсёды. Як ДНК.
Нядзеля патрабуе некасцёльнага малітоўнага акорду. Ён не павінен быць звонкі і доўгі, аднак важна, каб ён гучаў, каб па доме паплыло Слова, як дым кадзіла. Важна, каб духоўная нядзельная частка не засталася звужанай выключна да сценаў святыні.
Атрымліваць асалоду ад Уваскрасення
Хрысціяне настолькі вар’яты, што ўжо з першых стагоддзяў вырашылі святкаваць Уваскрасенне кожны тыдзень. Чалавеку неабходны псіхалагічны і эмацыйны адпачынак, патрэбна радасць. Нядзеля выконвае і гэтую ролю, бо гэта важна. Дзень Пана з’яўляецца пастаяннай крыніцай перазагрузкі. Добра з’есці, схадзіць на шпацыр, наведаць сяброў ці блізкіх, уключыць дзецям мульт, кульнуць чарку, пачытаць кнігу і г.д.. Нядзеля — гэта дзень самашанавання. Кожны можа знайсці свой баланс прыемнасці. Асалоду і задавальненне магчыма атрымаць і ад мыцця машыны пад альбом любімага гурта, і гэта не мае нічога агульнага з працай.
Усё ж такі ключом да правільнага падыходу да нядзелі з’яўляецца ўспрыманне гэтага дня як дадзенага Богам, дня Пана. Калі ўспрымаць нядзелю як дзень, што не належыць чалавеку, ён пачынае думаць, як гэтым распарадзіцца, і тады гэтыя «схадзіць у касцёл і не працаваць» робяцца маленькімі, мала сэнсоўнымі. Чалавек у нядзелю ідзе ў глыбіню Уваскрасення. Малымі і цалкам прыемнымі крокамі.
Арцём Ткачук
