Мой шлях да веры пачаўся з маленства, бо я нарадзілася ў сям’і вернікаў: мае бацькі і ўсе родзічы па мацярынскай лініі — католікі. Ужо з дзяцінства я ведала асноўныя малітвы на памяць, хадзіла са сваякамі ў касцёл. У 8 гадоў я прыязджала ў вёску Даўгінава: у мясцовы касцёл, дзе рыхтавалася да Першай святой Камуніі, і ўлетку 2004 года, калі мне было 9 гадоў, я прыняла Першую Камунію. Я лічу, што калі чалавек паяднаўся з Богам, ён павінен кожную нядзелю наведваць касцёл, рэгулярна спавядацца, святкаваць святыя дні, прытрымлівацца посту і на ўсе жыццёвыя пытанні адказы знаходзіць у Бібліі, якая павінна быць у кожнай сям’і.
Я заўсёды з трапятаннем сэрца чакаю хрысціянскіх святаў, асабліва Нараджэння Хрыстовага і Вялікадня. Перад гэтымі святамі ёсць асаблівы час для ачышчэння душы, магчымасць выправіць свае памылкі, папрасіць прабачэння ў Бога. І колькі шчасця на душы, калі ў вігілію свята знаходзішся ў касцёле! Такое адчуванне, быццам пачынаеш новае жыццё і ўступаеш ў яго з новымі надзеямі.
Мяне вельмі радуе, калі я бачу хрысціянскую моладзь — будучыню нашай краіны. Але якой будзе будучыня нашага пакалення, калі сучасныя хлопцы і дзяўчаты ўжо з дзіцячага ўзросту пачынаюць курыць, ужываць алкаголь і наркотыкі, весці распуснае жыццё? Для іх рэлігія не мае ніякага сэнсу, яны не ведаюць, што весела і цікава бавіць свой час можна не толькі ў забаўляльных ўстановах, але і ў касцёлах і цэрквах, у пілігрымцы, на малітоўных моладзевых сустрэчах. Пацвярджэннем гэтага для мяне сталі пілігрымкі да Маці Божай Будслаўскай. Да пілігрымаў з Мінска я далучалася ў Даўгінаве. Большасць пілігрымаў — моладзь, і гэта вельмі цешыць. Галоўнае — ісці не ў паход, а да Бога: з малітвамі, ахвярамі, просьбамі і падзякамі.
Першая пілігрымка — гэта сапраўды незабыўны момант жыцця, асабліва калі пра гэта доўга марыш. Помніцца ўсё да дробязяў: і споведзь у дарозе, і новыя знаёмствы, і сустрэчы са старымі сябрамі. Праз год ізноў выпраўляешся ў дарогу, ізноў асэнсоўваеш сваё жыццё. За год нешта змяняецца: пазбаўляешся назаўсёды ад нейкіх грахоў, пачынаеш новае, больш хрысціянскае жыццё. І так з году ў год. Дасведчаныя пілігрымы, прайшоўшы не адну сотню кіламетраў, гэта разумеюць.
Пілігрымка — гэта невялікі шлях да Бога. Мазалямі, кроплямі поту, стомленасцю мы, мабыць, хоць крыху адкупляем свае грахі, і ўсе гэтыя цяжкасці становяцца такой дробяззю, калі ўдалечыні з’яўляюцца вежы будслаўскай святыні! Перажываеш тыя пачуцці, пра якія яшчэ ў дзяцінстве чытала ў часопісе «AveMaria»: «…Гэтага нельга выказаць ні словамі, ні ўсмешкаю, ні, тым больш, крыкам, бо радасць перапаўняе душу. Тады ты плачаш. І раптам бачыш праз слёзы ласкавую, непаўторную ўсмешку Той, да Каго пралягаў твой шлях усе гэтыя дні. І табе ніколькі не сорамна за сваю раптоўную слабасць — Маці разумее ўсё…»
У самой святыні, стомлены, ідзеш на каленях да абраза Маці Божай Будслаўскай і ў гэты момант пачынаеш па-сапраўднаму цаніць сваё жыццё, і нават не просьбу, а проста падзяку выказваеш Той, да якой ішла доўгія кіламетры…
Пілігрымка для мяне — адзін са шляхоў да веры. Галоўнае — гэта шчырая малітва, падзяка Богу за сваё жыццё і ні ў якім разе не скаргі або нейкая незадаволенасць, бо калі вы спажываеце ежу або апранаецеся, у гэты ж момант на Зямлі хтосьці галадае альбо памірае ад холаду. Памаліцеся і за іх. Вельмі важна маліцца не толькі за сябе, але і за іншых. У наш час існуе свабода веравызнання — кожны можа прыйсці ў касцёл, пайсці ў пілігрымку. І для моладзі ёсць шмат магчымасцяў зблізіцца з Богам, з нашай Марыяй — Маці Збаўцы. Праслаўляйце нашага Пана, дзякуйце Яму за кожны момант свайго жыцця!
Яна Стрэльчык, 17 гадоў.