Благаслаўленне сужэнства Ганны і Міколы Новікавых. Мінск, жнівень 2004 г.

Ці знойдуцца словы, ды і ці ўвогуле існуюць такія, каб дакладна перадаць усе тыя пачуцці, якія агарнулі нашую сям’ю, калі мы пачулі сумную вестку аб адыходзе ў вечнасць кардынала Казіміра Свёнтка? Ды і як перадаць тую пустку, якая імгненна ўзнікла, той жаль непрытуленага дзіцяці, той даўкі камяк горычы і смутку, тыя невымоўныя словы падзякі і такое нежаданае ўсведамленне развітання — ужо назаўсёды…

Многім з нас — тым, хто працаваў у каталіцкай прэсе ці выдавецтве, парафіянам мінскай архікатэдры, — пашчасціла часцей сустракацца з кардыналам Казімірам Свёнткам, бачыць яго прыклад служэння і веры зблізку. Нашае ж сужэнства спазнала асаблівую ласку: у 2004 г. Яго Эмінэнцыя благаславіў наш сакрамэнт шлюбу. Гэта ён абвязаў нас стулаю са словамі: «Што Бог злучыў — чалавек няхай не раздзяляе», гэта за ім мы паўтаралі словы сужэнскай прысягі… Памятаю, якімі добрымі і светлымі былі ягоныя вочы падчас удзялення сакрамэнту, як цярпліва ён чакаў нас, з якім разуменнем адносіўся да нашага хвалявання… І з кожным сумесна пражытым годам мы ўсё глыбей усведамляем, праз чые благаслаўлёныя рукі мы атрымалі ласку сакрамэнту сужэнства, як нам пашчасціла, што такога духоўнага апекуна прызначыў Бог, і адначасова якая гэта вялікая адказнасць — быць вартымі гэтай ласкі…

Як жа мы — тыя, хто яшчэ працягвае сваю зямную вандроўку, — можам хоць крыху аддзячыць нашаму шаноўнаму і дарагому кардыналу Казіміру? Безумоўна ж, малітвай і ўчынкамі, але таксама стараннем быць вернымі Богу і Маці Божай, да чаго так часта заклікаў сем’і Яго Эмінэнцыя ў сваіх пропаведзях.

«Няхай будзе праслаўлена імя Тваё, Пане, бо Ты добры, бо навекі  міласэрнасць Твая».

Мікола Новікаў, Мінск.