Папа Францішак абвясціў 2015 год Годам кансэкраванага жыцця. Афіцыйна Год распачнецца 30 лістапада 2014 г., у першую нядзелю Адвэнту, якой будзе папярэднічаць малітоўнае чуванне ў суботу 29 лістапада. Год скончыцца 2 лютага 2016 г., у Сусветны дзень малітвы за кансэкраванае жыццё. У гэты перыяд адбудуцца разнастайныя ўрачыстасці і сустрэчы, мэта якіх — паказаць розныя аспекты кансэкраванага жыцця. Папа Францішак просіць манашак, манахаў і святароў «абудзіць свет» сваім сведчаннем веры, святасці і надзеі.

Падчас Году кансэкраванага жыцця бу­дзе адзначацца 50-годдзе дэкрэта аб рэлігійным жыцці Perfectae Caritatis і канстытуцыі Другога Ватыканскага Сабору пра Касцёл Lumen Gentium.

Я хацеў бы сказаць вам адно слова, гэта слова — радасць. Там, дзе ёсць кансэкраваныя асобы, клерыкі, законнікі і законніцы, моладзь, ёсць і радасць, заўсёды ёсць радасць! І гэта радасць чысціні, радасць наследавання Хрыста; радасць, якую дае нам Дух Святы, а не радасць свету. Радасць ёсць! Але дзе яна нараджаецца?¹

Паглядзі ў глыбіню свайго сэр­ца, паглядзі ўглыб самога сябе і задайся пытаннем: ці прагне тваё сэрца чагосьці вялікага, ці, можа, яно абцяжаранае рэчамі? Ці захавала тваё сэрца занепакоенасць пошукамі, ці ты, зноў жа, дазволіў яму задыхнуцца ў рэчах, якія ўрэшце прывядуць яго да атрафіі? Бог чакае цябе, шукае цябе — што ты Яму адкажаш? Ці заўважаеш ты гэтую сітуцыю ў сваёй душы? А можа, ты спіш? Ці верыш ты, што Бог чакае цябе? Ці, можа, гэтыя праўды таксама існуюць для цябе толькі на словах?²

Мы — ахвяры культуры часовасці. Я хацеў бы, каб кожны з вас падумаў: як я магу стаць вольным (вольнаю) ад гэтай культуры часовасці? ³

Перш за ўсё дарослыя лю­дзі, фарматары адказваюць за тое, каб даваць маладзейшым прыклад паслядоўнасці ў жыцці. Мы жадаем, каб моладзь была паслядоўнаю? Давайце самі такімі будзем! Калі не, то Бог скажа нам тое, што сказаў фарысеям: «Рабіце тое, што яны кажуць, а не тое, што яны робяць!». Па­слядоўнасць і праўдзівасць!⁴

Можна запытаць сябе: ці занепакоены я Богам, тым, каб Яго абвяшчалі, пазнавалі Яго? Цi, можа, мяне паглынае гэтая свецкая духоўнасць, якая пабу­джае нас рабіць усё з любові да саміх сябе? Мы, кансэкраваныя асобы, думаем пра ўласныя інтарэсы, пра функцыянаванне нашых справаў, пра сваю кар’еру. Ах, пра колькі ж рэчаў мы можам думаць!.. Мы абжыліся, калі можна так сказаць, у хрысціянскім жыцці, у сваім святарстве, у сваім манастве, у жыцці сваёй супольнасці. Ці захоўваем мы сілы таксама для таго, каб непакоіцца пра Божыя справы, пра Божае слова, якое запрашае нас выйсці да іншых?⁵

А што з нашаю занепакоенасцю любоўю? Ці верым мы ў любоў Бога і іншых людзей? Ці мы ў гэтай справе наміналісты? Не абстрактна, не толькі на словах, але ў адносінах да канкрэтнага брата ці сястры, якіх мы сустракаем, якія знаходзяцца побач з намі! Ці дапускаем мы, каб іх патрэбы занепакоілі нас, ці, можа, застаёмся замкнёнымі ў саміх сабе, у сваёй супольнасці, якая часта з’яўляецца для нас «супольнасцю камфорту»?⁶ 

Гэта прыгожы шлях, шлях да святасці! Не гаварыць дрэнна пра іншых. «Але, ойча, ёсць праблемы…» — скажы гэта настаяцелю, скажы гэта настаяцельніцы, скажы гэта біскупу, які можа дапамагчы. Не кажы таму, хто не можа нічога зрабіць. Братэрства — важная справа! Скажы, ці бу­дзеш ты гаварыць нешта благое пра сваю маці, бацьку, пра сваіх братоў? Ніколі. А чаму гэтак робіш у кансэкраваным жыцці, у семінарыі, у святарстве? Толькі адно: думайце, думайце… Братэрства! Братэрская любоў.⁷

Каля падножжа крыжа Марыя — жанчына пакуты і адначасова чуйнага чакання таго, што споўніцца таямніца, большая за цярпенне. Здаецца, што са­праўды ўсё скончылася; усялякая надзея згасла. У гэты момант Яна таксама, памятаючы пра абяцанні звеставання, магла б сказаць: яны не споўніліся, Мяне падманулі. Але Марыя не сказала гэтага. І Яна сапраўды благаслаўлёная, таму што паверыла, таму што бачыць, як з гэтай Яе веры нараджаецца новая будучыня, і Яна з надзеяй чакае Божага «заўтра». Часам я думаю: ці ўмеем мы чакаць гэтага Божага «заўтра»? Ці, можа, хочам толькі свайго «сёння»? Для Марыі Божае «заўтра» было світанкам пасхальнага ранку, першага дня тыдня. Добра нам было б паду­маць — у кантэмпляцыі — пра гэтыя абдымкі Сына і Маці. Адзі­наю лампадаю, што гарэла ў магіле Езуса, была надзея Маці — на­дзея, якая ў гэты момант стала надзеяй усяго чалавецтва. Пытаюся ў сябе і ў вас: ці свеціць гэтая лампада і сёння ў кляштарах? Ці чакаюць у кляштарах Божага «заўтра»?⁸

Занепакоенасць любоўю пабуджае нас выйсці насустрач іншаму чалавеку, не чакаючы, што ён сам скажа пра свае па­трэбы. Занепакоенасць любоўю дае нам дар пастырскай плённасці, і кожны з нас павінен запытаць сам сябе: які ён — мой духоўны плён, мой пастырскі плён?⁹ 

Сапраўдная вера заўсёды падразумявае глыбокае жаданне змяніць свет. Вось мы і павінны запытаць самі сябе: ці ёсць у нас вялікія ідэі і імкненні? Ці смелыя мы, ці адважныя? Ці ёсць у нас мары высокага палёту? Ці «з’ядае» нас руплівасць (пар. Пс 69, 10)? Ці мы, хутчэй, людзі пасрэдныя і задавольваемся сваімі апостальскімі праграмамі, падрыхтаванымі ў лабараторыі?¹⁰

* 

Радуйся, поўная ласкі! (пар. Лк 1, 28). «Анёльскае прывітанне Марыі — гэта запрашэнне да радасці, да глыбокай радасці, яно абвяшчае канец смутку. <…> Гэтае прывітанне сведчыць пра пачатак Евангелля, Добрай Навіны».¹¹

Побач з Марыяй радасць распаўсюджваецца: Сын, якога Яна носіць ва ўлонні, — Бог радасці, якая ахоплівае і прыцягвае ўсіх. Марыя расчыняе насцеж дзверы свайго сэрца і бяжыць да Альжбеты. 

«Яна радасная, таму што можа споўніць свае прагненні; пяшчотная ў абавязках, клапатлівая ў сваёй радасці, Яна спяшаючыся бяжыць праз горы. Куды, як не да вяршыняў, магла бегчы Тая, якая была поўная Богам?»¹²

Яна «паспяшыла» (Лк 1, 39), каб несці свету радасную навіну, несці ўсім бязмежную радасць ад таго, што Яна прыняла ў сваё ўлонне Езуса, Пана. «Паспяшыла»: тут гаворка ідзе не толькі пра хуткасць, з якою Марыя рухалася. Гэтае слова падкрэслівае стараннасць і клапатлівую ўважлівасць, з якімі Марыя вырушае ў падарожжа, гаворыць пра Яе энтузіязм. 

«Вось я, слуга Пана» (Лк 1, 38). Слуга Пана «паспяшыла», каб стаць слугою людзей. 

У Марыі ўвасоблены ўвесь Касцёл, які ідзе разам з усімі: у любові таго, хто ідзе да слабейшага; у надзеі таго, хто ведае, што будзе мець спадарожніка на сваім шляху, і ў веры таго, хто мае асаблівы дар дзяліцца з іншымі. У Марыі кожны з нас, прыспешаны Духам, перажывае сваё пакліканне да таго, каб ісці!

Падрыхтавалі 

Ганна Страшкевіч і Ганна Шаўчэнка.

1 Францішак. Праўдзівыя і паслядоўныя. Папа Францішак аб прыгажосці кансэкраванага жыцця [Сустрэча з семінарыстамі, навіцыямі і навіцыяткамі. Рым, 6 ліпеня 2013]: L’Osservatore Romano, 8–9 ліпеня 2013 г., CLIII (155), с. 6.

2 Францішак. З занепакоенасцю ў сэрцы. Папа запрашае заўсёды шукаць Бога  і бліжніх [Гамілія на пачатак Генеральнага капітула Ордэну аўгустынаў. Рым, 28 жніўня 2013 г.]: L’Osservatore Romano, 30 жніўня 2013 г., CLIII (197), с. 8.  

3 Францішак. Праўдзівыя  і паслядоўныя..., с. 6.

4 Тамсама.

5 Францішак. З занепакоенасцю ў сэрцы..., с. 8.   

6 Тамсама.

7 Францішак. Праўдзівыя і паслядоўныя..., с. 6.

8 Францішак. Тыя, хто умее ча­каць. Папа паказвае Марыю як прыклад на­дзеі [Нешпары з супольнасцю сясцёр камедулак. Рым, 21 лістапада 2013 г.]: L’Osservatore Romano, 23 лістапада 2013 г., CLIII (269), с. 7.

9 Францішак. З занепакоенасцю ў сэрцы..., с. 8. 

10 Францішак. Гамілія падчас святой Імшы ў касцёле Del Gesu1 з падзякаю за кананізацыю Пятра Фаўра. Рым, 3 студзеня 2014 г., L’Osservatore Romano, 4 студзеня 2014 г., CLIV (02), с. 7.

11 Бэнэдыкт XVI. Разважанні падчас генеральнай аўдыенцыі ў зале Паўла VI. Рым, 19 снежня 2012, L’Osservatore Romano, 20 снежня 2012 г., CLII (292), с. 8.  

12 Св. Амброзій. Expositio Evangelii secundum Lucam, II, 19: CCL 14, с. 39.