
Мы працягваем гаварыць пра святую Імшу.
Калісьці на пачатку часоў Бог задумаў стварыць чалавека. І захацеў стварыць яго па сваім вобразе і падабенстве. Сам Бог стаўся пачаткам і вобразам нашага жыцця. Бог захацеў, каб мы мелі свой розум, волю і жылі ў гармоніі з Ім і з усім стварэннем. Гэта тое, што можна назваць першаснаю святасцю.
Аднак сатана пасеяў у чалавечых сэрцах няўпэўненасць. Няўпэўненасць у любові, у месцы чалавека ў створаным Богам свеце, няўпэўненасць у шчасці. І чалавек пакінуў крыніцу, якая дае жыццё, спакой і ўпэўненасць. Чалавек пакінуў свайго Створцу, каб шукаць апоры ў самім сабе. З той пары нам так цяжка жыць у гармоніі паміж сабою і так цяжка зноў наблізіцца да Бога.
Але Бог не перастае казаць: «Будзьце святымі, як святы Я, Пан Бог ваш» (Лев 19, 2). Гэтыя словы, на першы погляд, — патрабаванне, загад. Але, калі задумацца, у іх можна пачуць запрашэнне, заахвочванне вярнуцца да крыніцы нашага жыцця, да рэалізацыі нашага жыцця паводле своеасаблівага алгарытму, які верне нам першасны вобраз, паводле якога мы створаныя, а ў выніку прывядзе нас зноў да гармоніі з людзьмі і з Богам. Аднак у гэтых словах не толькі запрашэнне. У іх указаны спосаб.
Пан кажа: «Я — Бог ваш», паказваючы,
што Ён не адкінуў нас, застаўся нашым, з намі.
І надалей у Ім, як у крыніцы,
мы можам чэрпаць Яго ласку,
каб мець сілы для рэалізацыі Яго запрашэння.
Усведамляючы гэтую праўду, Касцёл у літургіі вуснамі святара кажа: «Сапраўды, святы Ты, Божа, крыніца ўсялякай святасці». І гэта не дзякуючы дасканаласці таго ці іншага святара, праведнасці той ці іншай супольнасці хрысціянаў здзяйсняецца літургія, адбываецца перамяненне хлеба і віна ў Цела і Кроў Хрыста. Крыніца гэтай моцы не ў чалавеку. «Таму, — кажа святар, — просім Цябе, асвяці гэтыя дары, каб сталіся яны Целам і Крывёю нашага Пана Езуса Хрыста». У гэтых словах увасобленая праўда пра тое, што святар з’яўляецца толькі прыладаю, часта недасканалаю, праз якую дзейнічае Бог у літургіі. Гэта просьба, якую святар скіроўвае да Бога Айца, каб моцаю Духа Святога перамяніў нашыя чалавечыя дары хлеба і віна ў Цела і Кроў Езуса Хрыста. Гэта просьба, якая можа навучыць нас здзяйсняць усе нашыя чалавечыя намаганні моцаю, якая паходзіць ад Пана, якая вучыць нас быць супрацоўнікамі Божай ласкі. Яна вучыць нас прасіць, каб Бог перамяняў усё нашае чалавечае ў вобраз Божага.
Гэта не праява нашай бездапаможнасці. Гэта паступовае вяртанне да таго парадку, паводле якога Богам можа быць толькі Бог, а не чалавек, да парадку, у якім чалавек займае сваё годнае месца істоты, створанай на Божае падабенства і дзеля жыцця ў святасці.
Ксёндз Уладзімір Русак
Чытайце папярэднія артыкулы з рубрыкі «Пра святую Імшу»: