Трыццаць трэцяя звычайная нядзеля, год В (18.11.2012)
Чытанні: Дан 12, 1–3; Пс 16 (15), 5 і 8. 9–10. 11; Гбр 10, 11–14. 18
Евангелле паводле святога Марка 13, 24–32
Усё пачынаецца з пытання вучняў, якое яны крыху раней задаюць Езусу, каб даведацца пра час надыходу Божага Валадарства: «Скажы нам, калі гэта будзе і які будзе знак, калі павінна ўсё гэта споўніцца?» (Мк 13, 4). Езус не дае адказу на гэтае пытанне, а яны вельмі хочуць спазнаць таямніцу, хочуць ведаць, калі нарэшце можна будзе не працаваць; калі не трэба будзе хвалявацца з прычыны ўласных слабасцяў, падладжвацца да іншых людзей; калі нашыя сэрцы ўжо не будуць раніць вострыя словы і самі мы не будзем раніць іншых; калі мы не будзем смуткаваць і не будзем цешыцца; калі не будзем сумаваць па некім іншым; калі нарэшце ўсё гэта скончыцца? Калі ўжо можна будзе адпачыць, нічога не жадаючы і не прагнучы, ні пра што не марачы, проста быць? Калі, Езу, так будзе?
Ці задаеш ты Езусу такія пытанні? Ці носіш у сваім сэрцы пустэльню — месца, якое нічым немагчыма запоўніць, прастору, якая смыліць і не дае спакою? Калі адчуваеш нешта падобнае, не засмучайся. Знайдзі ў гэтым радасць, бо гэта значыць, што ў сваім сэрцы ты носіш кавалак нябёсаў, успаміны пра Рай, які мы пакінулі. Радуйся, бо гэта значыць, што ты не запусціў сваё карэнне ў зямлю — яно знаходзіцца ў небе. Радуйся, бо там твая Айчына.
Палюбіць пустэльню... Палюбіць пытанні без адказаў. Палюбіць сум па нечым. Дзеля чаго? Гэтая пустэльня не павінна быць для нас цяжарам. Дзякуючы суму па небе нам будзе лягчэй наладзіць свае стасункі з блізкімі і сябрамі. Дзякуючы прагненню неба нам будзе лягчэй знайсці час для малітвы, сустрэчы з Езусам; час для таго, каб прынесці ў сваё жыццё кавалак неба, якога мы так прагнем ужо цяпер.
Айцец Тамаш Міка ОР