Памяці Яна Паўла ІІ
Я ў свой час адзінаццаць гадоў
Прахадзіў пры саветах у школу.
Да чаго б там ні «быў я гатоў» —
Шчыра верыў святому Касцёлу.
З абурэннем нярэдка глядзеў
На старонкі падручнікаў школьных.
Вывучаў, хоць ніяк не хацеў,
І такое, што мне было шкодным.
Баламутны марксізм злосна кляў —
Пазбягаў тых, каму быў ён важны,
А Святое Пісанне пасля
Я не раз перачытваў уважна.
Столькі горычы, столькі тугі
Мне прыпала ад школьнай асветы...
Хай раней бы Ян Павел ІІ
Прасвятліў розум гэтага свету.
Жывеш — трымайся!
Даследаваць глыб, асвойваць высь —
Не кожны майстар,
Ды ўсіх датычыцца дэвіз:
«Жывеш — трымайся!»
Усё адно — ці дзень, ці ноч —
Сусвет рухавы.
І д’ябал, людцы, не ахвоч
Сядзець без справы.
Ён гэтаксама без «уцех»
Злуе і тужыць.
І часта стукаецца грэх
У нашы душы.
Але, каб д’яблу патакаць,
Няма прымусу.
Умейце ж, любыя, ўстаяць
Перад спакусай!
* * *
Хай і сумна, і нудна,
І дабра не відно —
У жыцці шматпакутным
Пажадана адно:
Каб цярністай дарогай
Праз мільёны нягод
Вёў не страх перад Богам,
А любоў да Яго.
Помню...
Не ўявіць мне без веры жыццё...
Помню цесны бабулін пакойчык,
Дзе пра Бога, святых і Касцёл
Слухаў я хлапчуком неаднойчы.
Я і Бога хваліў, і святых
Словам чыстым і поўным запалу.
Рэчаў шмат у пакойчыку тым
Назаўсёды мне ў памяць запала:
Абразы на куточку ўгары,
Малітоўнік, ружанец, шкаплерык,
На свянцоных галінках вярбы
Васкаваныя кветкі з паперы.