Уплыў даручэння сябе Беззаганнай на жыццё душы
Чытанне акту прысвячэння — вельмі добрая справа, але гэта яшчэ толькі абяцанне, а не выкананне. Само выкананне павінна кожны дзень рэалізоўвацца на практыцы. Мы сваім жыццём або пацвярджаем тое, што абяцалі, або абвяргаем. Калі мы свядома абвяргаем тое, што абяцалі, значыць разумеем гэтыя рэчы вельмі павярхоўна і аддаляемся ад Беззаганнай. Мы павінны аддаць сваю волю Яе волі, каб Яна свабодна магла дзейнічаць праз нас. А што з’яўляецца Яе воляю, мы ведаем, бо гэта святое паслушэнства. Калі ж чалавек добра ведае, што павінен рабіць, і выконвае гэта, ён адчувае сябе вельмі шчаслівым. Ёсць і іншыя, больш складаныя рэчы. Не ўсё залежыць ад нашай волі. Давайце старацца, каб у нашым жыцці не было злой волі (Konf. OMK, 61).
Пазбаўляцца ад недасканаласці
Змагацца з грахом
Дзе ёсць Беззаганная, там і д’ябал шалее. У Святым Пісанні сказана, што Яна сатрэ яму галаву, а ён сатрэ Ёй пяту. Супраць Беззаганнай вядзецца пастаянная барацьба.
Чаму так адбываецца?
Згоды не можа быць ужо толькі таму, што Яна — беззаганная, а ён — заганны. Павінна ісці барацьба, і барацьба пастаянная.
Грэх — гэта не што іншае, як супраціўленне нашай волі ў адносінах да волі Божай. Дабро заключаецца ў пагадненні нашай волі з Божаю воляю. Марыя прагне спаўнення Божай волі, таму з’яўляецца беззаганнаю.
З гэтага моманту пачынаецца нянавісць сатаны да Беззаганнай. Гэта ж было прычынаю таго, што ён страціў неба. Ён не хацеў служыць, хацеў сам сабе стварыць неба. У той жа час забыўся: усё, што ён меў, было ад Бога.
Адсюль пыха сатаны і пакора Беззаганнай — яго грэх і Яе чыстасць; адсюль таксама і барацьба.
Гэтая барацьба паўторыцца ў кожнай душы. І праявіцца тым больш, чым мацней душа будзе прытрымлівацца асноўнага прынцыпау любові, які азначае еднасць нашай волі з Яе воляю. Таму няхай ніхто не думае, што не будзе спакусаў і цяжкасцяў. Але тая душа, якая аддадзеная Беззаганнай, у глыбіні застаецца недатыкальнаю. Ён будзе толькі падсцерагаць яе пяту, а за грудкі душу не возьме. Аднак трэба ўскласці давер на Беззаганную, не давяраць сабе. Тады кожнае намаганне д’ябла прынясе заслугі душы (Konf. OMK, 294).
У справе звышнатуральнага жыцця без Божай дапамогі мы нічога не зможам зрабіць. Намаганні ў працы над сабою з’яўляюцца плёнам ласкі, таму няма прычынаў для апатыі ў выніку ўпадкаў. Калі з намі здараецца шмат вялікіх упадкаў, гэта доказ таго, што ў нас яшчэ шмат самалюбства.
Давайце будзем выкарыстоўваць упадкі з той мэтаю, з якой іх дапускае Пан Бог: каб мы сталі пакорнымі, каб мы не хваляваліся, а ўбачылі сваё ўбоства. Калі б мы былі пакорныя, Пан Бог не дапусціў бы ніводнага ўпадку. Найсвяцейшая Маці ўсё сваё жыццё была пакорная, аднак Яна ведала сваю годнасць і прызнавала вялікія Божыя справы. Пакора заключаецца не ў тым, каб мы не прызнавалі ласкаў, а ў тым, каб мы не прыпісвалі іх сабе. Калі душа лічыць сябе лепшай за іншых, тады яна церпіць упадак.
Прычынаю ўпадку заўсёды з’яўляецца недахоп пакоры. Папросім Яе, каб Яна дала нам ласку пакоры і мы не мелі патрэбы ў такіх леках, якімі з’яўляюцца ўпадкі, бо яны ўсё ж прыносяць прыкрасць Пану Езусу (Konf. OMK, 317).
І са свайго боку мы павінны старацца, каб гэтае начынне — нашая душа — было свабоднае, пакорнае. Сапраўды, пакора з’яўляецца крыніцаю ўсіх цнотаў, гэтак жа як пыха — крыніцаю ўсіх грахоў. Першым грахом быў грэх пыхі. І Пан Езус гаварыў: «Навучыцеся ад Мяне, бо Я ціхі і пакорны сэрцам». Для таго, каб атрымліваць як мага больш шчодрыя ласкі, трэба дабівацца глыбокай пакоры, прызнаваць, што самі па сабе мы нішто. Увесь свет створаны Богам з нічога — ён з’яўляецца справаю Бога. Кожны добры ўчынак паходзіць ад Пана Бога — гэта яго ўласныя дары, якія Ён увенчвае
ў небе. Усё, што мы з сябе ўяўляем, мы маем ад Бога; усё, што мы можам — можам ад Бога; усё, што мы робім — робім ад Бога.
Св. Тэрэза гаварыла, што гэта няпраўда, быццам мы не маем цнотаў ад Пана Бога: пакора заключаецца ў тым, каб прызнаваць у сабе дары, прызнаваць, што яны сапраўды Божыя, і пабуджаць сябе да ўдзячнасці (Konf. OMK, 244).
Выкараняць недахопы
У жыцці душы ёсць недахопы, якія трэба знішчыць, выкараніць. Гэтаму служыць роздум, рахунак сумлення, які дапамагае распазнаць недахопы, цноты і прыпадобніцца да Пана Езуса.
Гэта барацьба з самім сабою, і таму яна такая складаная. Лягчэй разгортваць знешнюю дзейнасць, чым змагацца са сваімі любімымі недахопамі. Самалюбства любіць гэтыя недахопы і не хоча пазбавіцца іх. Яно ўмее нават прыкрываць гэтыя недахопы цнотамі. Напрыклад, калі хтосьці не хоча слухацца, то гаворыць пра нязломнасць волі і характару; хто астыў у малітве, думае пра знешнюю працу. І самалюбства здольнае прыняць гэта за цноты.
Такі недахоп — нібы шкодная расліна. Зрэжаш сцябліну — з кораня вырасце новая, вырвеш корань — у зямлі застануцца дробныя карэньчыкі і праз нейкі час яны зноў вырастуць. Недахопы заўсёды «адрастаюць» зноў, і ў такім выпадку заўсёды трэба іх «вырываць» (Konf. OMK, 143).
Пасля рэкалекцый адзін з братоў спытаў у мяне, як распазнаць галоўны недахоп, бо часта гэта бывае даволі складана. Гэта вельмі важная праблема. Галоўны недахоп мы павінны распазнаць для таго, каб змагацца з ім, а ў змаганні здабыць яго адваротны бок — цноту.
У гэтым дапаможа пастаянны спаведнік, бо ён ведае душу. Але не трэба засмучацца, калі хтосьці добра не распазнае галоўнага недахопу. Нават калі ён будзе змагацца супраць іншага — нічога страшнага, бо і ў такім выпадку галоўны недахоп аслабне. Ёсць яшчэ адзін спосаб. Напрыклад, у Амерыцы пры выкарчоўванні лясоў карысталіся падпалам. У духоўнай барацьбе мы можам падпаліць гэтыя недахопы агнём Божай любові. Тады ўсё згарыць.
Што датычыць агню Божай любові, то ён падтрымліваецца ахвяраю. Толькі ахвяра з’яўляецца тым дрэвам, якое павінна згарэць на алтары Божай любові. Сапраўды, ахвяра — гэта абавязковая ўмова любові. Без ахвяры няма развіцця ў жыцці з Богам. Без ахвяры наша любоў замірае...
Ахвяраю і любоўю мы спалім нашыя недахопы. Пан Езус сказаў Магдалене, што ёй адпускаюцца грахі, таму што яна шмат любіла. Чым большая любоў, тым большае ачышчэнне ад недахопаў. Калі любоў бязмежная, то ачышчэнне не мае межаў, і тады душа прыпадабняецца да Беззаганнай (Konf. OMK, 197).