Пра Людмілу мяне папрасіла напісаць знаёмая верніца, сказаўшы: «Пра яе трэба напісаць. Гэта сведчанне». Я пагадзілася. Прачытаўшы гэту гісторыю, можа, ніхто не знойдзе ў ёй нечага незвычайнага. Маўляў, такіх цудаў у кожнага ў жыцці хапае. Проста пашчасціла. Але не. «Проста пашчасціла» не бывае, калі аздараўляюцца родныя, калі аздараўляешся ты па веры тваёй, дзякуючы Богу.
Пры нашай сустрэчы Людміла разгубілася, нясмела прамовіўшы: «Можа, не трэба…» Але слова за слова — і гэты шчыры і эмацыйны чалавечак раскрыўся і разгаварыўся. Мая суразмоўца не захацела, каб яе прозвішча і фотаздымак былі надрукаваныя, аднак сведчанне пагадзілася даць. Таму я выконваю яе волю.
Людміла нарадзілася ў праваслаўнай сям’і, але непрактыкуючай. І шлях да Хрыста і Касцёла шукала самастойна. Яе юнацтва прыпала на 80-я гады, час, калі яшчэ маўчалі пра рэлігію. Аднак маці Людмілы сцішана верыла ў Бога. Вера яе ўзмацнілася ўслед за дачкой. Сёння мама Людмілы стала наведвае службы ў праваслаўным Маркавым манастыры ў Віцебску. А сама жанчына з дачкой — парафіянкі касцёла
св. Барбары абласнога цэнтра на Дзвіне. Дарэчы, першы цуд у жыцці Людмілы звязаны менавіта з яе дачкой, якой адразу пасля нараджэння дактары вынеслі прысуд невядомай хваробы. Дзяўчынка гасла і памірала літаральна на вачах маці. Толькі потым, калі малой споўнілася пяць гадоў, дыягназ удакладнілі — астма. Як і многія жанчыны, Людміла ведае, што значыць перажываць і маліцца за хворае дзіця. У такія моманты твая вера б’ецца, нібы пульс, то мацнеючы, то слабеючы, але б’ецца. Аднак менавіта падчас выпрабаванняў Бог дасылае «другое, трэцяе… навяртанне» і ў выніку — узмацненне веры. Тады ў галаве Людмілы жыла толькі адна думка: як найхутчэй пахрысціць дзіця. На пачатку 90-х усе канфесіі перажывалі сваё адраджэнне. Жанчына добра памятае, як бегла ў бліжэйшы ад дзіцячай бальніцы храм у Віцебску па святара. Айцец у гадах не мог прыйсці ў медыцынскую ўстанову (было забаронена) і параіў пахрысціць дзіця самастойна, патлумачыўшы, як гэта зрабіць і што такі хрост дазволены Царквой. Так Людміла пахрысціла сваю дачку сама. На наступны дзень стан дзяўчынкі палепшыўся, але яна па-ранейшаму заставалася ў рэанімацыі. Праз колькі дзён Людміле пазваніла знаёмая, якая толькі што вярнулася з Люрда — вядомага санктуарыя Божай Маці — і прывезла адтуль гаючай вады з крыніцы. Людміла дала святой вады дачцэ. «Мне здаецца, на той момант у мяне была вельмі слабая надзея, тым больш малітва. Яны цепліліся маленькім агеньчыкам, але дзякуючы Багародзіцы я ажыла, як і мая дачка», — прызналася жанчына. На наступны дзень яна не застала дачку ў рэанімацыі і спужалася, але колькі радасці і падзякі Богу было, калі даведалася, што яе родную дзяўчынку перавялі ў агульную палату. Цяпер Людміла не сумнявалася ў незвычайнай ласцы, дараванай Паннай Марыяй з Люрда. Сёння аздароўленай дзяўчынцы ўжо 17 гадоў. Дыягназ, пастаўлены ў маленстве, застаўся, але больш не непакоіць яе.
На гэтым апека Маці Божай з Люрда ў жыцці Людмілы не скончылася. Аднойчы ёй самой спатрэбіліся ласкі для духоўнага аздараўлення. Яна палюбіла чалавека і дазволіла сабе жыць з ім без шлюбу. Прыступала да споведзі, але не магла адчуць радасць Эўхарыстыі. Ачышчалася ў адным сакрамэнце, але, не аздараўляючыся ў другім, па слабасці чалавечай вярталася да граху. І разумела — гэта залежнасць. Залежнасць ад чалавека. Без Божай дапамогі яна не магла ад яе пазбавіцца, таму добра памятае тую лютаўскую нядзелю, калі пасля Імшы падчас абвестак пробашч касцёла св. Барбары
а. Міхал Ермашкевіч сказаў, што на наступным тыдні будзе святкавацца ўспамін аб’яўленняў Маці Божай у Люрдзе, таму могуць прыходзіць не толькі хворыя фізічна, але і духоўна — будзе сакрамэнт намашчэння. Гэтыя словы проста ўчапіліся ў памяць Людмілы. 11 лютага быў чацвер. Да гэтага дня жанчына была сама не свая, думала, што абавязкова адпросіцца з працы на Імшу. Так і сталася. «Тады я проста бегла ў касцёл, — успамінае Людміла. — Як у старыя добрыя часы, у маёй душы панавалі спакой і ціша падчас службы. Дома я хутка заснула, а прачнулася зусім іншым чалавекам — аздароўленым. Вы не ўяўляеце, што значыць пазбавіцца ад залежнасці ад іншага чалавека. Гэта зусім не тое, што кінуць паліць, піць ці пазбавіцца ад наркотыкаў. Мне здаецца, залежнасць ад чалавека — самая балючая. Грэх, які нараджаецца з парушэння запаведзяў, — невыносны. І ў мяне быў менавіта такі выпадак. Я перавысіла значэнне чалавека, паставіла на першае месца яго, а не Хрыста, таму і зграшыла супраць запаведзі «Не май іншых багоў, апроч Мяне».
...Сёння Людміла працуе з дзецьмі, кінутымі бацькамі. Думаю, і тут дапамога Багародзіцы відавочная. Яе мара — наведаць санктуарый Маці Божай з Люрда.
Як бачым з гэтага аповеду, цуды адбываюцца і на адлегласці, бо па веры сваёй атрымлівае чалавек. Вера ж — найкаштоўнейшы дар, які Пан Бог дае нам для таго, каб мы не сумняваліся ў Яго сіле.
Ірына Лобан, Віцебск.
