Пахвалёны Езус Хрыстус!

Вітаем вас, паважаныя чытачы. Даўно мы не сустрака­ліся з вамі ў «Аглядзе пошты», але гэта зусім не азначае, што вашы лісты на адрас рэдакцыі не прыходзілі або мы абышлі іх сваёй увагай. Проста ўсе допісы, якія траплялі ў нашу паштовую скрынку, прыходзілі на конкурс «Будслаў — прызнанне ў любові» і разглядаліся іншым чынам.

Але — конкурс завершаны, вынікі падведзены і абвешчаны, пераможцы ўзнагароджаны. Прамінула ўрачыстасць у Будславе, і нават кніжка выдадзена пад назовам «Буд­слаў — прызнанне ў любові». Аднак лісты, што прыходзяць у рэдакцыю, усё пра тое ж: пра вялікую любоў да Маці Божай Будслаўскай. Ёсць у гэтай пошце і верш —

Ішлі сюды паломнікі 

заўжды.

Ішлі, каб нізкі Ёй паклон 

аддаць.

……………………

Душу напоўніць радасцю,

 натхненнем,

Любоўю да людзей, дабра

 імгненнем,

Малітваю да Бога, 

сонечным святлом.

Гэта напісала Марыся Разумка з Мінска.

Ёсць і аповед пра свой шлях у Будслаў, сваю першую пілігрымку, пра тое, якой убачыла урачыстасць Данута Голубева з вёскі Бабінавічы, што на Лёзненшчыне. Данута прыгадала і  малітву, якой малілася ў Будславе: «О велічная і ласкавая Маці Божая Будслаўская, наша Валадарка! Дай нам, нашаму ксяндзу, усёй нашай парафіі, здароўе, шчасце, каб яно ніколі не згасла, адвярні ад нас усе беды і дапамажы нам, Божа, дабудаваць касцёл».

Часлава Тамашэўская з Наваполацка звярнула ў Будславе сваю ўвагу на нечаканыя рэчы: «Людзі ў сваім калецтве, знямоглыя, старэнькія станавіліся на калені, не зважаючы на мокрую падлогу, і з ружанцам у руках прынялі ад Маці Божай Будслаўскай гэты кароценькі шлях пакаяння. Другія — маладыя, здаровыя, не збіраліся прайсці гэты шлях пакаяння на каленях. Яны заходзілі наперад знямоглым, перашкаджалі, спяшаліся да алтара, напэўна, без роздуму і малітвы, каб хутчэй пакласці грошы і выйсці з касцёла. Відаць, не ўсе былі гатовы да сустрэчы з Маці Будслаўскай. Людзі выхо­дзілі на вуліцу з касцёла, размаўлялі пра дамашні быт, быццам на кірмашы. І, напэўна, ніхто не прызнаўся на споведзі, што ён пакінуў у касцёле бліжняга, які ішоў на каленях да алтара, не дапамог старэнькаму чалавеку падняцца з падлогі, а толькі ду­маў, каб хутчэй трапіць у гандлёвыя лаўкі…» 

Гэты ліст мы абмяркоўваць не будзем, бо ніхто, апроч Пана Бога, не ведае, пра што думалі, за чым ішлі людзі і ў чым яны спавядаліся. І, магчыма, той, хто прайшоў шлях да цудоўнага абраза на каленях, зрабіў гэта ўпершыню ў жыцці, а той, хто пакуль па нейкіх прычынах гэтага не зрабіў, стане на калені ў наступным годзе… або праз пяць ці дзесяць гадоў. Бо пілігрымы будуць ісці і ехаць у Будслаў штогод, і што яны нясуць у сваіх сэрцах, ведае толькі Пан Бог. Ён хай і су­дзіць, а мы ўстрымаемся.

На гэтым мы развітваемся з вамі. Да новых сустрэч. За­ставайцеся з Богам.

 

Вера Галубовіч