Шчасце служэння

— «З вялікай павагай адношуся да гэтага цудоўнага чалавека».

— «Гэта вялікае шчасце для нас, вернікаў, што дзесяць гадоў таму яго прыслалі ў Смаргонь».

— «Мы яго вельмі любім, ён такі добры, культурны, жыццярадасны чалавек». 

— «Ён вельмі тактоўны, уважлівы, прыемны суразмоўца».

— «Яго любяць усе, хто яго ведае».

— «Ён вельмі харызматычны чалавек. Для мяне — сапраўдны аўтарытэт».

Згадзіцеся, толькі вельмі вартай асобе могуць быць адрасаваны гэтыя простыя і шчырыя прызнанні. Магчыма, кагосьці можа здзівіць такая глыбокая людская павага, але ж нашы людзі дарэмна хваліць не будуць. Праўда, той, каму гэтыя кампліменты прызначаны, адносіцца да іх спакойна: ён прывык жыць з адкрытаю душою, шчыра любіць Бога і людзей, рабіць дабро і не чакаць за гэта нейкай узнагароды. Усё сказанае — пра ксяндза Здзіслава Вэдэра, пробашча смаргонскай парафіі.

Будучы святар нарадзіўся ў польскай вёсачцы паблізу ад горада Лодзь. Незвычайнае прозвішча Вэдэр гаворыць пра яго няпольскае паходжанне. Справа ў тым, што бабуля Здзіслава — палячка, а дзядуля — аўстрыец, які ў маладым узросце эміграваў у Польшчу з Аўстрыі. Хлопчык нарадзіўся ў вельмі набожнай шматдзетнай сям’і — бацькі выхоўвалі 11 дзяцей, трое з іх памерлі маленькімі. 

Кажуць, што сам Бог дае па­кліканне тым, каго хоча бачыць святарамі. Гэта здарылася і са Здзіславам Вэдэрам у далёкім 1947 годзе. Хлопчыку тады было ўсяго адзінаццаць гадоў. 

«Аднойчы, падчас святой Імшы, я адчуў нясцерпнае жаданне стаць святаром, і на працягу ўсяго майго жыцця гэта жаданне ніколі не прападала, — кажа ксёндз Здзіслаў. — Калі я вярнуўся дадому, расказаў пра гэта родным. З таго дня пачаў жыць па-іншаму. Стаў шмат маліцца. Штодзень перад урокамі, не еўшы, спяшаўся на святую Імшу, каб атрымаць Камунію. Пасля школы зноў бег у касцёл, а калі вяртаўся дадому, зачыняўся ў асобным пакоі і чытаў рэлігійную літаратуру. Чытанне кніг пра cвятых для мяне было найлепшым адпачынкам. Такое жыццё для мяне было ў радасць». 

Прайшло два гады. Хлопчык скончыў сямігодку і напісаў заяву ў лёндскую ніжэйшую духоўную семінарыю. Сям’і прызнаўся пра гэта толькі тады, калі даведаўся пра сваё залічэнне. Два гады давалася юнаку, каб яшчэ больш пераканацца ў сваім рашэнні стаць святаром. Пасля заканчэння ніжэйшай семінарыі юнак уступіў у Таварыства салезіянаў, а праз год яго залічылі ў вышэйшую духоўную семінарыю ў Лёндзе. Першыя два гады ён вывучаў філасофію, пасля чатыры гады практыкаваўся ў трох розных парафіях. Быў арганістам, праводзіў катэхезы для дзяцей у школах. У некаторыя вёскі да дзетак дабіраўся на веласіпедзе дзесяць кіламетраў. Калі закончылася практыка, ён зноў вярнуўся ў семінарыю і чатыры гады прысвяціў вывучэнню тэалогіі, а напрыканцы вучобы, у чэрвені 1962 года, атрымаў святарскае  пасвячэнне. 

Пасля года службы ў парафіі яму прапанавалі вучыцца далей, і ён скончыў факультэт тэалогіі Люблінскага каталіцкага ўніверсітэта. У яго паслужным спісе такія пасады, як прафесар духоўнай семінарыі ў Лёндзе, рэктар духоўнай семінарыі ў Кутно, інспектар Таварыства салезіянаў у Варшаве. У 90-я гады ксёндз Здзіслаў адказваў за працу салезіянаў у краінах былога СССР. За гэты час ён пабываў у 34-х краінах свету, у тым ліку на афрыканскім кантыненце. Ён валодае польскай, італьянскай, рускай, лацінскай мовамі, разумее французскую.

Шматлікія пералёты-пераезды, безумоўна, накладвалі свой адбітак на стан здароўя, а яшчэ ксёндз Здзіслаў прызнаўся, што тройчы мог пацярпець у транспартных катастрофах. Адна з іх здарылася з самалётам, на якім ён планаваў ляцець у Нью-Ёрк, але на той суботні рэйс білетаў ужо не было і яму давялося ад­правіцца за акіян на дзень раней. А ў суботу здарылася катастрофа, у якой загінулі ўсе, хто знаходзіўся на борце авіялайнера.

У тым, што трагедыя абышла яго, ксёндз Здзіслаў бачыць знак Божай апекі. Ён застаўся жыць, каб і далей выконваць сваю святарскую місію. 

У жніўні 2002 года ён стаў пробашчам касцёла святога Міхала арханёла. 

«Найбольшую радасць мне прыносіць работа менавіта з вернікамі. Такая, як тут, у Смаргоні, — прызнаўся святар. — Я шмат працаваў як кіраўнік, і ў мяне тады не было такога кантакту з людзьмі.  Цешуся, што ў нашай парафіі шмат глыбока веруючых, у тым ліку і моладзі». 

За дзесяць гадоў ксёндз Здзіслаў зрабіў нямала для смаргонскай парафіі. Ён праявіў сябе як цудоўны святар, таленавіты прамоўца, тонкі псіхолаг. Многім ён дапамог па-новаму паглядзець на сябе, перайначыць свае жыццёвыя погляды. Многіх пераканаў у тым, што толькі з Богам і чыстым сумленнем можна быць сапраўды шчаслівым. 

А яшчэ ксёндз Здзіслаў — выдатны гаспадар. Менавіта пад яго кіраўніцтвам, нібы птушка Фенікс, аднавіўся былы будынак Дома культуры, у якім пачаў працаваць маладзёжны каталіцкі цэнтр. Цяпер ён — візітоўка нашага горада, любімае месца дзяцей і моладзі. За апошні час многа зроблена (і робіцца) па аздабленні касцёла і прыкасцёльнай тэрыторыі. 

Айцец Здзіслаў шмат часу прысвяціў выхаванню моладзі. Магчыма, гэта дапамагло яму і самому не згубіць маладосці духу. Для маладых святароў, з якімі ксяндзу Здзіславу даводзіцца працаваць, ён з’яўляецца прыкладам для пераймання, верным па­плечнікам, старэйшым сяб­рам і дарадцам. 

У чэрвені ксёндз Здзіслаў адзначыў 50-гадовы юбілей свайго святарства. 

Павіншаваць юбіляра ў Смаргонь прыехалі біскуп Гродзен­скай дыяцэзіі Аляксандр Кашкевіч, інспектар Салезіянскай усходняй акругі з Масквы Джузэпэ Пельлідзары, шмат святароў з Беларусі, Польшчы і Расіі. На свяце прысутнічалі і родныя святара, якія прыехалі з Поль­шчы, а таксама прадстаўнікі мясцовай улады на чале са старшынёю Смаргонскага райвыканкама Мечыславам Гоем, які ўручыў святару Ганаровую грамату раённага Савета дэпутатаў і райвыканкама.

Абывацелю цяжка зразумець чалавека, які адмовіўся ад многіх зямных дабротаў, каб служыць Богу. Такую адданасць некаторыя называюць ахвяра­прынашэннем, але ксёндз Здзі­слаў гаворыць, што не лічыць сябе ні ахвяраю, ні героем, бо тое, што ён робіць, прыносіць яму сапраўднае задавальненне, бо ён вельмі любіць Бога і лю­дзей.

 

Галіна Антонава

Цэтлікі: Лёсы

Мы вельмі радыя
бачыць вас на сайце
часопіса «Ave Maria».
Гэта плён працы
неабыякавых людзей,
якія з радасцю ствараюць
гэты часопіс для вас.

Падпіска
Ахвяраванні

Сайт часопіса „Ave Maria“ Мінска-Магілёўскай архідыяцэзіі Рыма-каталіцкага Касцёла ў Беларусі

Часопіс існуе дзякуючы вашым ахвяраванням. Сёння мы просім вашай дапамогі — нават невялікая сума падтрымае нас.

Падрабязней