Сусветныя дні моладзі цудоўныя тым, што можна сустрэць мноства людзей з усіх куткоў зямлі, якія прыязджаюць, каб дзяліцца адзін з адным і з усім светам досведам сваёй веры, досведам маладосці, якая пражываецца разам з Хрыстом, а таксама радасцю, якая напаўняе іх сэрцы.
Для тых, хто не змог пабываць у Кракаве ў летнія дні напрыканцы ліпеня, Юлія Шэдзько зрабіла спецыяльны рэпартаж з Campus Misericordiae, поля Міласэрнасці, дзе моладзь з усіх частак свету сабралася разам на малітоўнае чуванне. Для вас прагучаць іх галасы — галасы Сусветных дзён моладзі.
Сёння мы вандруем на Усход разам з моладдзю з краінаў Азіі.
Досвед маладых людзей, галасы якіх вы пачуеце, асабліва каштоўны, бо яны паходзяць з краінаў, якія знаходзяцца ці нядаўна знаходзіліся ў стане вайны, яны як ніхто разумеюць, як важна адчуваць сябе адным Божым народам, як важна магчы свабодна вызнаваць сваю веру і як моцна нам патрэбная малітва аб супакоі ў свеце.
Ірак
Юлія: Як цябе завуць і адкуль ты?
— Раяль Люіз, я прыехаў з Ірака.
Юлія: Ты першы раз у Еўропе?
Раяль Люіз: Не, другі. Я ўдзельнічаў у СДМ у Мадрыдзе ў 2011 годзе.
Юлія: Але ў Польшчы ўпершыню?
Раяль Люіз: Так, у Польшчы я ў першы раз.
Юлія: Што тут, у Польшы, і на сустрэчы больш за ўсё цябе ўразіла, што спадабалася?
Раяль Люіз: Мне Польшча вельмі падабаецца, гэта месца святых, святога Яна Паўла ІІ, святой Фаўстыны. Тут месца міласэрнасці. Нам вельмі патрэбная міласэрнасць, асабліва цяпер, у гэты год, бо паўсюль вайна. Нам патрэбная міласэрнасць, і гэта – добрае месца, дзе міласэрнасць ёсць.
Юлія: Раскажы, калі ласка, крыху пра досвед веры ў тваёй краіне.
Раяль Люіз: У нашай краіне вера вельмі моцная. Таму што пасля таго, як ISIS (тэррарыстычная арганізацыя Ісламскай дзяржавы — рэд.) захапілі шмат гарадоў і мястэчак, дзе жывуць хрысціяне, многія сем’і пераехалі, каб захаваць сваю веру, застацца хрысціянамі. Яны пакінулі ўласныя дамы дзеля сваёй веры. Нашая вера вельмі моцная, і ў нас усё яшчэ шмат яе. Мы хочам жыць у сваёй краіне і быць у ёй хрысціянамі.
Юлія: Вы любіце свой край і любіце сваю веру…
Раяль Люіз: Так, менавіта! Хрысціянства мае ў нас доўгую гісторыю, вельмі цяжка знішчыць гэтую гісторыю, пазбыцца хрысціянскага падмурку ў вялікай краіне, як нашая.
Юлія: Дзякуй вялікі! Вашыя словы і досвед вельмі каштоўныя!
Перадайце, калі ласка, прывітанне для Беларусі!
Грузія
Юлія: Як цябе завуць і адкуль ты прыехала?
— Добры дзень! Мяне завуць Мірыям, я з Грузіі, з Тбілісі, мне 20 гадоў. Мы прыехалі ўсе разам у адной групе: Эстонія, Грузія і Расія.
Юлія: Скажыце, калі ласка, ці вы першы раз у Польшчы?
Мірыям: Так, у Польшчы ўпершыню, але ў пілігрымцы ўжо была.
Юлія: А дзе?
Мірыям: У Мадрыдзе.
Юлія: Дзе больш спадабалася?
Мірыям: Калі праўда, умовы і харчаванне ў Іспаніі здаліся лепшымі, а тут мы лепш праводзім час. Тут больш сяброў, і я стала старэйшаю і ўжо больш разумею, тут цікавей.
Юлія: А што больш за ўсё захапіла на гэтай сустрэчы?
Мірыям: Стаўленне людзей. Нашую групу прымалі ў сем’ях проста так, задарма, нічога не жадаючы, і больш за ўсё нас здзівіла тое, што гаспадары ставіліся да нас, быццам мы — іх уласныя дзеці. Звычайна нават сваякі так сябе не паводзяць, а гэтыя людзі аддавалі сябе цалкам. А таксама захапілі адносіны паміж Расіяй, Грузіяй і Эстоніяй, як мы ўсе сябруем. Многія здзіўляюцца і нават кпяць, калі бачаць Расію і Грузію разам. Ведаеце, я, калі праўда, думаю, што тут — зусім іншы свет, які ідзе да адной мэты, да Бога. І тут месца дзе можна хваліцца зусім не тым, маеш ты шосты ці пяты айфон… Я, напрыклад, хвалілася, што маю фатаздымак з Янам Паўлам ІІ! І нікому не важна, у што ты апрануты, хто ты, як ты выглядаеш, галоўнае, што ўсе сябруюць і любяць адзін аднаго. Гэта банальна гучыць, але гэта так і ёсць.
Юлія: Гэта цудоўна, насамрэч, гэта галоўнае.
Мірыям: Так, гэта галоўнае, таму я так люблю гэтыя пілігрымкі! Адзінае, чаго я баюся, каб, вярнуўшыся дамоў, я не страціла ўвесь гэты настрой і эмоцыі.
Юлія: Я жадаю, каб гэта не страцілася, гэта і сапраўды важна. Дзякуй вялікі! Перадайце, калі ласка, прывітанне для Беларусі!
