Дваццаць сёмая звычайная нядзеля, год С (2.10.2016)
І сказалі Апосталы Пану: «Дадай нам веры!» А Пан сказаў: «Калі б вы мелі веру з гарчычнае зерне, вы маглі б сказаць смакоўніцы гэтай: “Вырвіся з карэннем і перасадзіся ў мора”, — і яна б паслухалася вас.
Хто з вас, маючы слугу, які арэ або пасвіць, скажа яму, калі ён вернецца з поля: “Як прыйдзеш, адразу сядай за стол?” Наадварот, ці не скажа яму: “Прыгатуй мне павячэраць і, падперазаўшыся, прыслужвай мне, пакуль буду есці і піць, а пасля будзеш есці і піць ты?” Ці будзе ён дзякаваць слузе гэтаму за тое, што ён выканаў загаданае? І вы таксама, калі выканаеце ўсё загаданае вам, кажыце: “Мы нікчэмныя слугі, бо зрабілі тое, што павінны былі зрабіць”.
(Лк 17, 5–10)
«Калі б вы мелі веру»
Вера, якая перамяшчае горы, вера, якая натхняе служыць у любові, вера, якая ў надзеі чакае ўзнагароды Нябеснага Валадарства. Пра такую веру, цесна звязаную з любоўю і надзеяй, гаворыцца ў сённяшнім евангельскім урыўку. Нашая сустрэча з Богам адбываецца толькі праз тры гэтыя боскія цноты. Таму, калі мы нешта робім у імя Езуса, гэтыя ўчынкі, што Ён падрыхтаваў для нас, насамрэч належаць Яму. Каб маё ўсведамленне супрацоўніцтва з Богам і Яго дзеянне, што адбываецца праз мяне, не выклікалі ўва мне сумневаў, трэба часта, 77 разоў на дзень, адкрываць для сябе тую праўду, што я цалкам залежу ад Бога, бо Ён стварыў мяне і няспынна працягвае ствараць маю душу і цела. Я ўсё маю дзякуючы Яму. Таму ў мяне ёсць падстава ганарыцца, але толькі сваімі слабасцямі. Слабасці і грахі — мае. А ўся прыгажосць маіх добрых учынкаў, якія я раблю ў пакоры і з чыстай інтэнцыяй спадабацца Богу, гэта значыць — у Яго імя, Бог мае права лічыць сваімі. Мы — нікчэмныя слугі.
Святая Бакхіта з афрыканскага Судана, выказала дзве каштоўныя думкі. У гэтых словах можна ўбачыць глыбіню яе веры. Калі незнаёмы біскуп запытаў яе: «Чым Вы, сястра, займаецеся?», яна адказала: «Тым самым, што і Вы, ксёндз біскуп, выкананнем волі Божай». А калі яе запыталі пра Божы суд, яна адказала, што калі ў хвіліну смерці стане перад Богам, то з сабою будзе мець дзве валізы. У першай будуць яе грахі, прыкрытыя заслугамі Марыі, а ў другой, большай, будуць заслугі Пана Езуса: «І калі я адчыню гэтую другую, тады скажу: я застаюся тут». Няхай Бог узмацняе нашую веру, каб яна, прасякнутая надзеяй, заўжды дзейнічала праз любоў.
Айцец Раман Шульц OP
